ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ..
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΣΣΑΡΙΤΑΚΗΣ
Ν. Ματσανιώτης
Στις 8 Φεβρουαρίου 2004
έφυγε από κοντά μας ο Ομότιμος Καθηγητής της Παιδιατρικής Γιάννης Μεσσαριτάκης,
ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε ανώτατο στέλεχος της Α΄ Παιδιατρικής
Κλινικής, ικανότατος δάσκαλος και εμπειρότατος κλινικός παιδίατρος.
Η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα του Παγκρατίου,
παρουσία της ηγεσίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεγάλου αριθμού
παιδιάτρων και πλήθους κόσμου. Το νεκρό αποχαιρέτησε -εκτός των άλλων- και ο,
για μεγάλο χρονικό διάστημα, στενός συνεργάτης του στην Κλινική μας, Ακαδημαϊκός
κ. Νικόλαος Ματσανιώτης, με τα παρακάτω λόγια:
"Ο Γιάννης Μεσσαριτάκης ξεκίνησε από το Παγκράτι κι από το Παγκράτι φεύγει.
Η αλήθεια είναι ότι φεύγει και από την Αθήνα, φεύγει και από την Ελλάδα που
τόσο πολύ αγαπούσε και με αφοσίωση υπηρέτησε ως στρατιώτης, ως παιδίατρος, ως
πανεπιστημιακός δάσκαλος και ως ηγετική ιατρική φυσιογνωμία.
Οι μεγάλες στιγμές της οικογενειακής του ζωής σ΄ αυτήν την εκκλησία διαδραματίσθηκαν.
Εδώ ευτύχησε να παντρευτεί τη σύντροφο της ζωής του, μια σπουδαία σύντροφο που
εμψυχωτικά του παραστάθηκε σε κάθε βήμα του, ιδιαίτερα στους δύσκολους τελευταίους
καιρούς. Εδώ πάντρεψε και βάπτισε παιδιά και εγγόνια. Η ζωή του ήταν μεστή από
κοινές ανθρώπινες χαρές.
Ο Γιάννης ήταν μία τεράστια αγκαλιά. Ξεχείλιζε από αγάπη για τους δικούς του.
Και το έδειχνε σε κάθε περίπτωση. Ήταν υπερήφανος για την προκοπή των παιδιών
του και κάθε κατόρθωμα των εγγονιών του ένιωθε την ανάγκη να το μοιραστεί με
τους ανθρώπους που αγαπούσε.
Τον λεβεντόκορμο νέο, που άρχισε να ειδικεύεται στην παιδιατρική, τον γνώρισα
στην αρχή της πανεπιστημιακής μου ζωής ως επιμελητής της Παιδιατρικής Κλινικής
το 1958. Στα 46 χρόνια που ακολούθησαν ευτύχησα να παρακολουθήσω βήμα προς βήμα
την επιστημονική του εξέλιξη.
Λαμπρός εσωτερικός βοηθός, αριστούχος διδάκτωρ, μετεκπαιδεύτηκε για 3 χρόνια
στη Μεγάλη Βρετανία όπου ανελίχθηκε σε επίπεδο επιμελητού. Μετά την επιστροφή
του, υπήρξε ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες μου. Υφηγητής το 1973, εντεταλμένος
υφηγητής το 1978, Αναπληρωτής Καθηγητής το 1987, Καθηγητής 1ης βαθμίδας και
Διευθυντής της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής τα τελευταία 3 χρόνια της πανεπιστημιακής
του σταδιοδρομίας.
Δεν είναι η στιγμή πρέπουσα για να αναφερθώ στο εξαιρετικό επιστημονικό του
έργο. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω ορισμένα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και του
γιατρού.
Τα αγνά και αγαθά αισθήματα που τον χαρακτήριζαν ήταν φυσικό να τον κάνουν αγαπητό
στους συναδέλφους του, στους συνεργάτες του, στους μαθητές του, τους γονείς
που είχαν την τύχη να παρακολουθεί τα παιδιά τους, αλλά και στα ίδια τα παιδιά.
Η πληθωρική προσωπικότητά του σφραγιζόταν μόνιμα από ένα καλοκάγαθο χαμόγελο.
Ήταν ιδανικός κλινικός παιδίατρος. Δίπλα στο άρρωστο παιδί ιερουργούσε εξετάζοντάς
το. Πολλοί σημερινοί καθηγητές ιατρικών σχολών και πλήθος γιατρών αναθυμούνται
από τα φοιτητικά τους χρόνια με θαυμασμό, την πρότυπη, την έξοχη κλινική εξέταση
του αρρώστου από το δάσκαλο Μεσσαριτάκη. Ο Γιάννης δεν είχε ωράριο. Ήταν πάντοτε
προσιτός σ' όποιον τον χρειαζόταν. Όλο το 24ωρο. Μοχθούσε καθημερινά, τον ξεκούραζε
η προσφορά του.
Ο λόγος του προς τους γονείς και το παιδί ήταν φιλικός, ευπροσήγορος, αισιόδοξος,
χωρίς ποτέ να κρύβει ή να παραποιεί την πραγματικότητα. Ήταν έντιμος λόγος,
διότι και ο ίδιος ήταν καθαρόαιμα έντιμος και ανιδιοτελής. Ίσιος άνθρωπος. Ο
σεβασμός προς τους μεγαλύτερους του ιεραρχικά αλλά και ηλικιακά, ήταν γνήσιος
και βαθύς. Λάτρευε την αξιακή ιεραρχία και θλιβόταν για την κατάσταση που επικράτησε
τα τελευταία χρόνια. Η κρίση του ήταν ακέραιη. Σπάνια λάθευε. Απαιτητικός και
αυστηρός πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στους συνεργάτες και φοιτητές του.
Συνδύαζε εξαίρετα την αυστηρότητα με την επιείκεια, που κατέληγε σε δίκαιη κρίση.
Γνώριζε άριστα τη γλώσσα μας. Τη μιλούσε και την έγραφε άψογα. Η διδασκαλία
του ήταν υποδειγματική.
Η ανάδειξή του σε Καθηγητή πρώτης βαθμίδας και Διευθυντή Πανεπιστημιακής Κλινικής,
σε Πρόεδρο της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, σε πλήθος άλλων αξιωμάτων στο
χώρο της δημόσιας υγείας, το πλήθος των φίλων, συνεργατών, φοιτητών, οικογενειών
και παιδιών που τους συμπαραστάθηκε ιατρικά και ανθρώπινα, ολοκληρώνουν την
αδρή σκιαγράφηση του εκλεκτού φίλου και συναδέλφου που χάσαμε και που η ανάμνησή
του θα μας συνοδεύει ισόβια".
