Εντυπωσιακά αποτελέσματα
στην αποκατάσταση ασθενών με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις
<<<
Προηγούμενη σελίδα
Το 5% του συνόλου των θανάτων
στις ανεπτυγμένες κοινωνίες οφείλεται σε σοβαρό τραυματισμό του εγκεφάλου. Στην
Ελλάδα, κάθε χρόνο, περίπου 35.000 άτομα εισάγονται στα νοσοκομεία με σοβαρές
κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις (ΚΕΚ). Υπολογίζεται ότι, οι 1.600 ασθενείς από αυτούς
πεθαίνουν.
Στη χώρα μας, οι βαρείες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις εξαιτίας τροχαίων ατυχημάτων
κατατάσσονται στις πρώτες αιτίες θανάτου και μόνιμης αναπηρίας σε όλες τις ηλικίες
και αποτελούν την πρώτη αιτία με διαφορά στις νέες ηλικίες, ιδίως από 19 έως
25 ετών. Ιδιαίτερα συχνές είναι επίσης οι βαρείες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις
που οφείλονται σε εργατικά ατυχήματα.
Αυτά επεσήμαναν ο διευθυντής της νευροχειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου
"Ερρίκος Ντυνάν" και πρόεδρος του ΔΣ του Κέντρου Ιατρικής Αποκατάστασης
"Ανάπλαση" Δρ. Χρήστος Γεωργόπουλος με την επιστημονική του ομάδα,
στο Πανελλήνιο Συνέδριο Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης, παρουσιάζοντας τα
συμπεράσματα των κλινικών τους ερευνών.
Η επιστημονική ομάδα ανέφερε: "Είναι προφανείς η απώλεια ανθρώπινου δυναμικού
και οι σοβαρές επιπτώσεις τόσο για την οικογένεια του ατόμου με ΚΕΚ, όσο και
για την οικονομία της κοινωνίας και το ασφαλιστικό σύστημα" και πρόσθεσαν
"Οι σύγχρονες αντιλήψεις για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κρανιοεγκεφαλικών
κακώσεων περιλαμβάνουν δύο τομείς, αλληλένδετους μεταξύ τους: την επείγουσα
θεραπευτική αντιμετώπιση και τη θεραπεία αποκατάστασης.
Οι θεραπευτικές παρεμβάσεις αποκατάστασης (πρώιμη αποκατάσταση), ήδη από την
οξεία φάση της νοσηλείας των ασθενών στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, μπορούν
να εμποδίσουν ή να ελαχιστοποιήσουν τις διαταραχές που συμβαίνουν ως αποτέλεσμα
της παρατεταμένης ακινητοποίησης.
Ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αποκατάστασης συντελεί στη σημαντική βελτίωση της
κινητικότητας, της ικανότητας αυτοεξυπηρέτησης, του λόγου και της δυνατότητας
επικοινωνίας των ασθενών".
Στη μελέτη που παρουσιάστηκε από την επιστημονική ομάδα, συμπεριλήφθησαν 109
ασθενείς (82 άνδρες και 27 γυναίκες) με σοβαρές ΚΕΚ, σε κωματώδη κατάσταση,
που επιβίωσαν 1 χρόνο μετά την κάκωση. Η αιτία της ΚΕΚ ήταν τροχαίο ατύχημα
σε ποσοστό 92.5%, πτώση σε ποσοστό 4.5% και επίθεση σε ποσοστό 3%. Οι 21 από
αυτούς τους ασθενείς υπεβλήθησαν σε χειρουργική επέμβαση για παροχέτευση ενδοκρανιακού
αιματώματος.
Όλοι οι ασθενείς ξεκίνησαν τη θεραπεία αποκατάστασης, ήδη από τη νοσηλεία τους
στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και ολοκλήρωσαν ένα συγκροτημένο και εξατομικευμένο
πρόγραμμα αποκατάστασης, συνολικής διάρκειας κατά μέσο όρο 6 μηνών, στο Κέντρο
Αποθεραπείας και Αποκατάστασης "Ανάπλαση". Το πρόγραμμα, κατά ένδειξη,
περιελάμβανε ειδική κινησιοθεραπεία στη θεραπευτική πισίνα, νευρο-ψυχολογική
θεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και αυτοεξυπηρέτηση, biofeedback, θεραπευτική
ψυχαγωγία (πόλο και μπάσκετ στη θεραπευτική πισίνα), σχεδιασμό μετατροπών και
βελτιώσεων στο σπίτι του ασθενούς. Υπήρχε διαρκής αξιολόγηση της πορείας των
ασθενών και της απόδοσης του προγράμματος αποκατάστασης από την ομάδα αποκατάστασης,
με τροποποιήσεις όπου και όταν ήταν απαραίτητο.
Για την εκτίμηση και την καταγραφή της κατάστασής τους χρησιμοποιήθηκαν ειδικές
κλίμακες, όπως η κλίμακα Mini Mental State Examination (MMSE) για την εκτίμηση
των ανωτέρων νοητικών λειτουργιών, ο Motricity Index για την εκτίμηση της κινητικής
τους κατάστασης και ο Modified Barthel Index (MBI) για την εκτίμηση της λειτουργικής
τους ικανότητας. Μετά την ολοκλήρωση της κλινικής εκτίμησης του ασθενούς, ακολουθούσε
η απαρίθμηση των προβλημάτων του ασθενούς (δημιουργία της λίστας των προβλημάτων),
η υιοθέτηση ρεαλιστικών στόχων αποκατάστασης και ο σχεδιασμός του προγράμματος
αποκατάστασης.
Παρατηρήθηκε σημαντική βελτίωση σε όλους τους ασθενείς, σε παραμέτρους όπως
η κινητικότητα, η ικανότητα αυτοεξυπηρέτησης, ο λόγος και η δυνατότητα επικοινωνίας.
Το κοινωνικό όφελος που προκύπτει από το συνδυασμό της εξειδικευμένης επείγουσας
και δραστικής ιατρικής παρέμβασης με τη σύγχρονη βιοϊατρική τεχνολογία και της
πρώιμης και εξειδικευμένης αποκατάστασης για την αντιμετώπιση μιας από τις σοβαρότερες
"επιδημίες" της εποχής μας, είναι τεράστιο: Μειώνεται το κόστος περίθαλψης,
αποσυμφορούνται οι νοσοκομειακές κλίνες και επιτυγχάνεται ο τελικός στόχος,
που είναι να αποκτήσει ο ασθενής το υψηλότερο δυνατό επίπεδο αυτονομίας και
να μπορεί να απολαμβάνει ξανά την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής.