ΕYXAΡΙΣΤΗΡΙΟΣ
ΛΟΓΟΣ
Δ.
ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ
Ευχαριστήριος λόγος κατά
την απονομή βραβείου από την
Ελληνική Εταιρεία Παιδιατρικών Λοιμώξεων
Κατ' αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την ευγενική σας παρουσία εδώ
(παρά τα ακραία συνεδριακά φαινόμενα), τις θερμές εκδηλώσεις - και κατ' εξοχήν
να σας ευχαριστήσω - για την τιμητική αυτή διάκριση.
Όμως, παρά τα τόσα γοητευτικά και με συναισθηματική φόρτιση λόγια της κας Παπαγρηγορίου
- επιμένω να αναρωτιέμαι τίνος ήταν η πρωταρχική πρόταση και ποια τα κριτήρια.
Θέλω να πιστεύω ότι ήταν αποτέλεσμα συνοπτικής διαδικασίας - κι ας ακούγεται
κάπως απαξιωτικά- και όχι μόνο ενός, τόσο προσφιλούς μου, προσώπου.
Όπως λεω σε ανάλογες περιπτώσεις εγώ, ίσως λόγω κατασκευής (όπως υπαινίχθηκε
μελωδικά η προλαλήσασα) να μην ήμουν άξιος ν' ανήκω σε εκείνους με τους προκλητικά
πομπώδεις τίτλους και τις φωσφορίζουσες περγαμηνές, γνήσιες ή μη, με αξιοσύνη
ή χωρίς. Το μόνο εμφανές κριτήριο για να είμαι γνωστός είναι η ...παλαιότητα.
Συνήθως η κα Παπαγρηγορίου, η μακροχρόνια και καρτερική, η μενετή συνεργάτις
(η σημερινή Διευθύντρια του τμήματος των Λοιμωδών Νόσων του Νοσοκομείου μας)
όταν θέλει να με συστήσει (σε ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν) και προσπαθεί
ν' αποτιμήσει θετικά τη συμβολή μου στις ... λοιμώξεις ή την «αρχαιολογική μου
αξία» με αποκαλεί: ο πατριάρχης των Λοιμωδών Νόσων.
Δεν ξέρω αν είμαι πατριάρχης ή επίσκοπος ή η συνέχεια των πατέρων της Εκκλησίας,
βέβαιον είναι ότι παραμένω ο αρχαιότερος εν ενεργεία [το εν ενεργεία βάλτε το
- παρακαλώ- σε παρένθεση] που ασχολείται ακόμη με τα λοιμώδη νοσήματα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν συμπαθώ τέτοιου είδους Ι.τελετουργίες. Συμβολίζουν
ή και επισφραγίζουν κατά κανόνα Ι κάποιο μελαγχολικό τέλος.
Και παρ' ότι η αποτροπή του τέλους για τον καθένα (ας μη το ξεχνάνε κυρίως οι
υπερφίαλοι!!) είναι αδύνατη, γενικά η διαπίστωση αυτή δεν είναι πάντα κάτι το
χαρμόσυνο.
Πριν από μερικά χρόνια σε κάποια ομιλία μου είχα αναφέρει : Θεωρούμαι βετεράνος
στα Λοιμώδη Νοσήματα. Ίσως θα ήμουν ο πρώτος στον οποίο θα είχε αποδοθεί «ο
άχαρος και κακόηχος τίτλος του Λοιμωξιολόγου».
Σήμερα, αξιολογώντας το έμψυχο υλικό στο οποίο ανήκουν οι λοιμωξιολόγοι πρέπει
να ομολογήσω:
«Είστε καθ' όλα αξιέπαινοι». Εύχομαι κάθε προσπάθειά σας να έχει επιτυχία. Να
βαδίζει το - ομολογουμένως - δύσβατο, αλλά αξιοπρεπή, δρόμο της αλληλοεκτίμησης
και της υγιούς άμιλλας. Μακριά από διαπληκτισμούς, χυδαίες ύβρεις, αμαρτωλούς
συμβιβασμούς και κυρίως μακριά από ανούσια και αδιάφορα συνέδρια.
Το άδικο με τους νέους είναι ότι δεν πιστεύουν Π δεν μπορούν να νοιώσουν, ν'
αναγνωρίσουν, ότι και μεις οι παλαιοί - θέλετε οι γέροι; -υπήρξαμε κάποτε νέοι.
Από την άλλη μεριά, εμείς οι «παλαιοί» - ξεχνάμε τι κάναμε στα νιάτα μας: Οι
δογματισμοί, οι νουθεσίες και οι απαγορεύσεις αρχίζουν όταν δεν μπορούμε να
κάνουμε εμείς αυτά που σήμερα ...λοιδορούμε.
Αποτέλεσμα: να θεωρούμε τους νέους αγνώμονες, αυτάρεσκους και επιλήσμονες. Είναι
λάθος. Δείγμα της αναγνώρισης της δουλειάς μας είναι και η σημερινή διαδικασία.
Δείχνει ευγνωμοσύνη και αναγνώριση για το τι έχουμε προσφέρει. Και εμείς, εγώ,
ευγνωμονώ εσάς, που δεν είστε αχάριστοι.
Η αχαριστία είναι κατά τη γνώμη μου το προπατορικό αμάρτημα, ενώ η Ευγνωμοσύνη
είναι η μνήμη της καρδιάς.
Δημ. Ζουμπουλάκης .
