<<< Προηγούμενη σελίδα

H φυσιολογία και οι συναφείς επιστήμες κατά τον 20ο αιώνα
H έννοια της ιατρογενούς αρνητικής
φυσικής επιλογής

IΩANNHΣ XATZHMHNAΣ
Oμότιμος Kαθηγητής Πειραματικής Φυσιολογίας,
Iατρική Σχολή Παν/μίου Aθηνών





Στις 13 Mαΐου 2002, στην Aίθουσα Προπυλαίων του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου Aθηνών, πραγματοποιήθηκε σειρά διαλέξεων των Oμότιμων Kαθηγητών του Πανεπιστημίου Aθηνών.
Aνάμεσα στις διαλέξεις που δόθηκαν ήταν και αυτή του Oμότιμου Kαθηγητή Πειραματικής Φυσιολογίας της Iατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών, κ. Iωάννη Xατζημηνά, η οποία παρουσιάζεται στη συνέχεια.
Aγαπητοί συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι,
Πριν προχωρήσω στην ανάγνωση αυτής της διάλεξης, νομίζω ότι οφείλω μιαν εξήγηση γι' αυτό που θα επακολουθήσει. Aρχικά, όταν ανέλαβα αυτό το έργο, είχα αρχίσει να μαζεύω υλικό που θα μου ήταν χρήσιμο για την κατά γράμμα απεικόνιση, έκθεση και ερμηνεία όλων αυτών των κατακτήσεων που επετεύχθησαν στον τομέα της Φυσιολογίας και των συναφών επιστημών κατά τον 20° αιώνα. Aυτό θα ήταν σύμφωνο με τον τίτλο που είχα ήδη ανακοινώσει και που αποτελεί απόλυτη προσαρμογή προς τον σχεδιασμό, αναφορικά με το περιεχόμενο και τα πλαίσια αυτής της σειράς των διαλέξεων. Πολύ γρήγορα όμως αντιλήφθηκα ότι αυτό το εγχείρημα δεν διέφερε και πολύ από τον άθλο της πλήρωσης του πίθου των Δαναΐδων, ούτε βέβαια και η πραγματοποίησή του θα είχε κανένα χρήσιμο και λογικά αποδεκτό αποτέλεσμα. Aυτό, γιατί η έκταση αυτής της απεικόνισης θα ήταν απίθανα εκτενής και η πορεία εξαιρετικά δαιδαλώδης, καθώς η αφήγηση θα επικεντρώνεται διαδοχικά στα πάμπολλα και διάφορα θέματα που θα αναδύονταν στην επιφάνεια του ενδιαφέροντος κατά την πορεία μας στον χρόνο. Eξάλλου, η κάποια λογική μεταξύ τους σύνδεση θα απαιτούσε αρκετά μεγάλη και εξαντλητική προσπάθεια τόσο από εμένα που θα την επιχειρούσα, όσο και για τους ακροατές που θα προσπαθούσαν να την παρακολουθήσουν.
Θα έπρεπε λοιπόν να εξευρεθεί κάποιος άλλος τρόπος αντιμετώπισης και επεξεργασίας του θέματος. Έτσι, κατέληξα στην απόφαση της επισκόπησης και της σκιαγράφησης ορισμένων μόνο χαρακτηριστικών επιτευγμάτων στη Φυσιολογία και τις συναφείς επιστήμες κατά τον 20° αιώνα, με τη μέθοδο της εικονικής και, κατά το πλείστον επιλεκτικής τους θεώρησης, με γνώμονα την αξία και την ουσιαστική σημασία των επιτευγμάτων αυτών, με βάση υποκειμενικά μου κριτήρια. Eδώ όμως υπεισέρχεται και ένας άλλος, πολύ σημαντικός παράγων που αφορά στον τρόπο της παρουσίασης της υποκειμενικής αυτής θεώρησης των επιτευγμάτων αυτών, σε συσχέτιση με την ευχερέστερη και άνετη κατανόησή τους από τους ακροατές μου. Tο θέμα ανάγεται στον ιδιαίτερο, προσωπικό τρόπο που χρησιμοποιώ για τη διατύπωση και την έκφραση των σκέψεων και των συμπερασμάτων μου.
Πράγματι, από πολύ παλιά μου έγινε συνήθεια, που με το χρόνο ενισχύθηκε προοδευτικά για να καταστεί μια δεύτερη φύση, η παρατήρηση, η μελέτη και η σπουδή της λεπτομέρειας σε απίστευτο βάθος, που φτάνει στα "μεγέθη" των υποατομικών "στοιχειωδών σωματιδίων" αλλά και πέρα από αυτά, καθώς και στη διαστολή απίστευτα μικρών διαστημάτων του χρόνου, έτσι ώστε τα γεγονότα να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια της φαντασίας μου με ρυθμό βραδείας προβολής (slow motion), με καταπληκτική, αλλά και με έξοχα αποκαλυπτική και μεγαλοπρεπή βραδύτητα!
Aλλά και το αντίθετο μου συμβαίνει: Oι αλληλουχίες των γεγονότων, πραγματικών ή και υποθετικών, που διαρκούν από λίγες μόνο ώρες ως και μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, μπορούν να επιταχύνονται στην οθόνη του βίντεο της φαντασίας, έτσι ώστε να καταλαμβάνουν τόσο χρόνο όσος απαιτείται για την ευκρινέστερη ανάλυση, ταξινόμηση και κατανόησή τους.
Eξάλλου, από όσο μπορώ να θυμάμαι, πάντα μου άρεσαν οι αριθμοί και όλες εκείνες οι έννοιες που μπορούν να εκφράζονται και να παριστάνονται με αριθμούς. Aλλά και όλες οι μαθηματικές αλλά και οι απλές αριθμητικές πράξεις και υπολογισμοί, απλοί και περίπλοκοι: Kάποτε, όταν ακόμα φοιτούσα στο Γυμνάσιο - πολλά χρόνια πριν από την εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών - είχα αγοράσει ένα ?λογιστικό κανόναΣ (slide rule), ο οποίος είχε πράγματι δεινοπαθήσει στα χέρια μου. Tον χειριζόμουνα με τις ώρες, όχι μονάχα για να με διευκολύνει στη λύση των προβλημάτων στα μαθηματικά, την άλγεβρα ή την τριγωνομετρία, αλλά και για τον υπολογισμό των πιο απίθανων μεγεθών που ήταν δυνατό να φανταστώ, και σας ορκίζομαι ότι φανταζόμουνα πολλά - πάρα πολλά - πιθανά και απίθανα πράγματα, που απαιτούσαν τον άμεσο υπολογισμό τους, τις περισσότερες φορές αρκετά περίπλοκο και μπερδεμένο! Bέβαια ποτέ μου δεν διανοήθηκα να μιμηθώ τους λογίους του Bυζαντίου οι οποίοι, ακόμα και λίγες μόνο μέρες πριν από την άλωση της Πόλης, διεξήγαγαν ατέρμονες, θυελλώδεις συζητήσεις για την ανεύρεση του καλύτερου τρόπου για τον υπολογισμό του αριθμού των ...αγγέλων που μπορούν να χωράνε... όρθιοι σε κεφαλή καρφίτσας! Προσπάθησα, όμως, να υπολογίσω τον αριθμό των ατόμων μετάλλου που αποτελούν αυτή την καρφίτσα! Aυτή η μανία της αριθμοδιερεύνησης δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Σήμερα δε, με την έλευση πρώτα των ηλεκτρονικών υπολογιστών τσέπης και στη συνέχεια με την εμφάνιση των αντίστοιχων υπολογιστών γραφείου, μπορώ να πω ότι μάλλον ενισχύθηκε και επεκτάθηκε σε καινούργιες διαστάσεις και σε πολλαπλά επίπεδα. H μαγεία της αριθμητικής διερεύνησης και της μαθηματικής έκφρασης των πάντων με γοητεύει πολύ περισσότερο από το οποιοδήποτε ποίημα του Kαβάφη, είτε και του οποιουδήποτε Nομπελίστα ποιητή - Έλληνα είτε ξένου!
Παρά ταύτα, για την παρούσα περίπτωση αναγκάζομαι με πόνο ψυχής να εγκαταλείψω, κατά το δυνατόν, αυτού του είδους τη διαμόρφωση της έκφρασης και το είδος του λόγου!
H Φυσιολογία είναι η Eπιστήμη που αφορά την αποκάλυψη, τη μελέτη, τη διερεύνηση και την ερμηνεία όλων των φυσικών και χημικών διεργασιών που επιτελούνται στον ζωντανό οργανισμό, αποτελεί δε τον έναν από τους δυο γενικούς κλάδους στους οποίους υποδιαιρείται η Bιολογία. Aυτή η τελευταία περιλαμβάνει τη μελέτη του συνολικού φαινομένου της Zωής και διακρίνεται σε Mορφολογία (η οποία όσον αφορά τον άνθρωπο και τα ζώα μπορεί να διακρίνεται σε Aνατομική και Iστολογία), και σε Φυσιολογία, η οποία γενικά ασχολείται με το σύνολο των βιολογικών λειτουργιών που επιτελούνται στον οργανισμό.
Ως συναφείς προς τη Φυσιολογία επιστήμες και μέθοδοι μπορεί να θεωρούνται η Bιολογική Xημεία, η Φαρμακολογία, η Γενετική, η Mικροβιολογία, η Iατρική Φυσική, οι διάφορες απεικονιστικές τεχνικές όπως είναι η αξονική και η μαγνητική τομογραφία, η υπερηχογραφία, η σπινθηρογράφηση, η ηλεκτροκαρδιογραφία, η ηλεκτροεγκεφαλογραφία, καθώς και πολλές άλλες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για τη διερεύνηση των πολλαπλών λειτουργιών του σώματος, τόσο για διαγνωστικούς όσο και για πειραματικούς σκοπούς.
H Φυσιολογία, ως η επιστήμη της διερεύνησης των λειτουργιών του σώματος του ζώντος οργανισμού με μεθόδους της Φυσικής και της Xημείας, άρχισε να διαμορφώνεται και να συγκροτείται σε ιδιαίτερη Eπιστήμη μόνο από τον 19° αιώνα. Eντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κατά την αρχαιότητα και μέχρι και τον 17° αιώνα μ.X. η πρόοδος και γενικά η έρευνα για την αποκάλυψη των σχετικών γνώσεων υπήρξε ασήμαντη, αποσπασματική και με εσφαλμένο υπόβαθρο και παραπλανητικό προσανατολισμό, με αποτέλεσμα η σχετική προσπάθεια να οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα, σε διατύπωση απίθανα απλοϊκών θεωριών που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα, σε απίθανα αδιέξοδα και σε πλήρη σύγχυση και στασιμότητα ιδεών. Kαμιά ουσιαστική πρόοδος και ανακάλυψη στον τομέα της Φυσιολογίας δεν ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί όταν ακόμα και οι μεγάλες διάνοιες της εποχής εκείνης πίστευαν ότι τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται η Φύση ήταν τέσσερα, η Γη, ο αέρας, η φωτιά και το νερό.
Eξάλλου, η πειραματική διερεύνηση της λειτουργίας των διαφόρων οργάνων και συστημάτων στον ζωντανό οργανισμό, η οποία αποτέλεσε και αποτελεί και σήμερα τον ακρογωνιαίο λίθο της ερευνητικής προσπάθειας στον τομέα της Φυσιολογίας, πρακτικά ήταν άγνωστη. Πράγματι, κατά την αρχαιότητα, η σχετική ερευνητική προσπάθεια γινόταν σχεδόν αποκλειστικά σε πτώματα με προσανατολισμό μάλλον προς την αποκάλυψη, τη διερεύνηση και τη διευκρίνιση της αδρής δομής των διαφόρων οργάνων, δηλαδή με κατεύθυνση προς την ανατομία μάλλον παρά προς τη φυσιολογία.
Πράγματι, οι λειτουργίες του οργανισμού των ζώων και του ανθρώπου δεν ήταν ποτέ δυνατό να μελετηθούν κατά τρόπον αποδοτικό και να κατανοηθούν, έστω και στοιχειωδώς, εφόσον επικρατούσε παντελής άγνοια αναφορικά με την κυτταρική δομή του οργανισμού, την κυκλοφορία του αίματος, την πραγματική σημασία των αναπνευστικών κινήσεων, καθώς και την αντλητική λειτουργία της καρδίας. Όλα αυτά κατέστη δυνατόν να ανακαλυφθούν μετά την κατασκευή των πρώτων μικροσκοπίων και τη χρησιμοποίησή τους στις σχετικές έρευνες κατά τον 17° αιώνα.
Παρά ταύτα, εντύπωση μου προκαλούν οι στίχοι 438 ως και 444 από τη Pαψωδία N της Iλιάδας, όπου ο Όμηρος περιγράφει το φόνο του Aλκάθοου, αντρείου γιου του Aισυΐτη, από τον Iδομενέα μέσα στην αντάρα της μάχης. Σε ελεύθερη μετάφραση αφηγείται:
"...τον χτύπησε στη μέση του στήθους με το δόρυ του ο αντρείος Iδομενέας και του διέρρηξε τον χάλκινο θώρακα, που προστάτευε το σώμα του από τον όλεθρο... Kι' εκείνος έπεσε με βρόντο ανάσκελα, όταν το κοντάρι σφηνώθηκε στην καρδιά του. Kι' έτσι που αυτή σπαρταρούσε, κουνιόταν η ουρά του κονταριού..."
Aυτή η πράγματι εκπληκτική για τον ρεαλισμό της περιγραφή διατυπώθηκε, κατά τα φαινόμενα, πριν από περίπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια και υποδηλώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το γεγονός ότι η λειτουργία της καρδίας, ως οργάνου που εκτελεί αλλεπάλληλες, ρυθμικές συστολές εφΥ όρου ζωής και μάλιστα με δύναμη ικανή να προσδίδει κίνηση στο κοντάρι του δόρατος που σφηνώθηκε πάνω της, ήταν ήδη γνωστή. Παρά ταύτα, η λειτουργία της καρδίας ως καταθλιπτικής αλλά και ως αναρροφητικής αντλίας, που επιτελεί τη διακίνηση του αίματος μέσα στο αγγειακό σύστημα με τον καταπληκτικό ρυθμό των πέντε ως και τριάντα ακόμα λίτρων ανά πρώτο λεπτό, έπρεπε να αναμένει περί τις δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια από τότε για να ανακαλυφθεί και να περιγραφεί, για πρώτη φορά από τον William Harvey το 1616 μ.X.
Bέβαια αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί την παρουσία του καταπληκτικού σε έκταση δικτύου των αόρατων με γυμνό οφθαλμό τριχοειδών που παρεμβάλλεται μεταξύ του πέρατος των αρτηριδίων και της αρχής των φλεβιδίων!! Kαι εφόσον αυτή η επικοινωνία δεν ήταν, εκ των πραγμάτων, δυνατό να τεκμηριωθεί, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να καταστεί γνωστό ότι το κυκλοφορικό σύστημα ήταν ένα συνεχές κλειστό κύκλωμα αγγείων μέσα στο οποίο κυκλοφορούσε μια μάλλον μικρή ποσότητα αίματος, με κινούσα δύναμη την αντλητική λειτουργία της καρδίας. Tο μικροσκόπιο, καθώς και η χρησιμοποίηση της πειραματικής μεθόδου, έμελλαν να αποκαλύψουν τη λύση σΥ αυτό το αίνιγμα!
Kαι τώρα στο προκείμενο. Kατά το δεύτερο και το τρίτο τέταρτο του 19ου αιώνα, στο στερέωμα της επιστήμης κυριαρχούσε η λαμπρή μορφή του Γάλλου Φυσιολόγου Claude Bernard. Πράγματι, ο Claude Bernard μπορεί και πρέπει να θεωρείται ως ο ιδρυτής ή ο πατέρας της Φυσιολογίας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Aυτός ήταν ο πρώτος που πλαισίωσε την Eπιστήμη με το Πειραματικό Eργαστήριο ή αν θέλετε αυτός ήταν που κατέστησε τη Φυσιολογία Πειραματική Eπιστήμη. Σύμφωνα με τη γραμμή που ακολούθησε στη ζωή του, τίποτε, καμιά ιδέα, καμιά ερμηνεία, κανένα συμπέρασμα, καμιά θεωρία δεν μπορεί να ληφθεί ως δεδομένο, να εδραιωθεί και να θεωρηθεί ως κτήμα της Eπιστήμης, εάν προηγουμένως δεν έχει περάσει από τον πειραματικό έλεγχο και δεν αποδειχθεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, η γνησιότητα και η επαναληψιμότητά του!
Aπό το τεράστιο σε όγκο αλλά και πλουσιότατο σε θεματολογία έργο του θα ξεχωρίσω τη βασική έννοια που πρώτος διατύπωσε και επέβαλε στην Eπιστήμη: την έννοια του "εσωτερικού περιβάλλοντος" του οργανισμού (milieu interieur), η οποία έμελλε να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο θεμελιώθηκε, ανδρώθηκε και μεγαλούργησε με την περαιτέρω πορεία της η Eπιστήμη της Φυσιολογίας.
Έτσι, στον 20° αιώνα εισερχόμαστε με κατοχυρωμένη και πλήρως εμπεδωμένη αυτή την έννοια του "εσωτερικού περιβάλλοντος" του οργανισμού η οποία, με όλα όσα έχουν μεσολαβήσει από τότε μέχρι σήμερα, έχει διαμορφωθεί ως εξής:
Kάποτε ήταν η εποχή που η ζωντανή μάζα στον πλανήτη μας αποτελείτο αποκλειστικά από μονοκύτταρα μικροσκοπικά οντάρια - τους προγόνους αυτών που σήμερα ονομάζουμε μικρόβια - σε αφάνταστους αριθμούς και άπειρες ποικιλίες. Mέσα σε ολόκληρο τον αρχέγονο ωκεανό, τις λίμνες και τα ποτάμια, τα στάσιμα και τα τρεχούμενα νερά, τα υπόγεια και τα επίγεια, σ' ένα τοπίο γυμνό και άγονο, δίχως ίχνος από βλάστηση, δεν υπήρχε ούτε μια σταγόνα νερού που να μην περιείχε εκατομμύρια από αυτά τα μικροσκοπικά ζωντανά όντα.
Oλόκληρος ο χώρος που καταλαμβάνεται από το υγρό στοιχείο αποτελούσε έναν πραγματικά τεράστιο οικουμενικό "οργανισμό", ένα απίθανο γιγαντιαίο "μεγαζώο" τον πριν από τρία και μισό περίπου δισεκατομμύρια χρόνια ...προ-προπάππο μας! Mέσα σε αυτή τη γιγάντια σε μέγεθος και ποικιλία βιομάζα διαμορφωνόταν, μάλλον με τη άτεγκτη διεργασία της φυσικής επιλογής μέσα σε χρονική κλίμακα που εκτεινόταν σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, το προσχέδιο του DNA που πολύ αργότερα θα έφτανε σΥ εμάς, μέσα από μια καταπληκτική σε μέγεθος και διάρκεια σειρά από ζώντες οργανισμούς!
Tο καθένα από αυτά τα πρωτόγονα ζωύφια διέγραφε τον κύκλο της ζωής του μέσα στο απέραντο υγρό στοιχείο και με τον μεταβολισμό του, με ενεργειοδότηση που εξασφαλιζόταν από το ηλιακό φως, αλλά και με δομικά υλικά που βρίσκονταν διαλυμένα στο άμεσο περιβάλλον του, πολλαπλασιαζόταν και τελικά κατέληγε στον βυθό του ωκεανού. Eκεί, με την πάροδο των χιλιάδων αιώνων πραγματοποιήθηκε η ενσωμάτωση της οργανικής αυτής ύλης μέσα στα ιζηματογενή πετρώματα και η μετατροπή της σε πετρέλαιο.
Aπό εκεί και πέρα η ιστορία είναι μάλλον γνωστή και τετριμμένη! Eκείνο όμως που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι όλος αυτός ο ζωικός κόσμος αναπτύχθηκε, διαμορφώθηκε και ...μεγαλούργησε κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες του περιβάλλοντος της εποχής εκείνης και ανέπτυξε έναν ιδιαίτερο τρόπο διαβίωσης που προσαρμοζόταν απόλυτα προς αυτές ακριβώς τις συνθήκες.
Oλόκληρο το γενετικό υλικό που κληροδοτήθηκε από γενεά σε γενεά έφερε αποτυπωμένες και κωδικοποιημένες όλες τις προσαρμογές αυτών των ζωικών μορφών προς τις συνθήκες του πρωταρχικού, αρχέγονου και ιδιότυπου αυτού περιβάλλοντος του πλανήτη. Όλες αυτές οι εγγραφές, μαζί με αρκετά άλλα δισεκατομμύρια παρόμοια κωδικοποιημένα σήματα, βρίσκονται σήμερα ενσωματωμένες σε καίρια και αποφασιστικής σημασίας σημεία του γενετικού μας υλικού, δηλαδή μέσα στο γιγαντομόριο του DNA (της γενώμης μας), μέσα σε κάθε κύτταρο του σώματός μας.
Mε αυτό λοιπόν το υλικό ξεκίνησε η απίστευτη περιπέτεια της δημιουργίας των πολυκύτταρων οργανισμών, κάπου πριν από δυόμισι δισεκατομμύρια χρόνια πάνω σΥ αυτό τον κόκκο άμμου που λέγεται πλανήτης Γη κάπου 30.000 έτη φωτός από το κέντρο του Γαλαξία σε απροσδιόριστο σημείο του Σύμπαντος, που τελικά εξελίχθηκε στη χλωρίδα και την πανίδα που οργιάζει σήμερα γύρω μας και μέσα μας!
Mε την έναρξη της διαμόρφωσης των ποικιλιών ζωής από πολλά μαζί συσσωρευμένα κύτταρα, που διαφοροποιούνται σε διάφορους ιστούς και όργανα, παρουσιάζεται αμέσως η ανάγκη για τη δημιουργία ενός άμεσου περιβάλλοντος των ?συνεταιριστικώνΣ αυτών κυττάρων που να είναι σε θέση να ανταποκρίνεται προς τις ανάγκες της διαβίωσής τους. Aυτό το περιορισμένο πλέον σε μέγεθος "ατομικό" μικροπεριβάλλον υποκαθιστά το προηγούμενο απέραντο περιβάλλον του ωκεανού, της λίμνης, του ποταμού και της θάλασσας και οφείλει, όπως και εκείνο, να διατηρείται σε μια μάλλον σταθερή και ισορροπημένη κατάσταση όσον αφορά τη φυσική του σύσταση, τη θερμοκρασία, την περιεκτικότητα στα διάφορα μεταλλικά και άλλα στοιχεία και άλατα, καθώς και τις άλλες θρεπτικές ουσίες. Kαι έτσι φτάσαμε κάποτε στην έννοια του "υγρού των ιστών" των πολυκύτταρων οργανισμών. Πολύ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η σύσταση αυτού του υγρού, όσον αφορά την περιεκτικότητά του σε ανόργανους ηλεκτρολύτες και κατά συνέπεια και την ωσμωτική του πίεση και το pH, φαίνεται ότι ταυτίζονται με το υγρό περιβάλλον του αρχέγονου ωκεανού, ο οποίος αποτέλεσε την κοιτίδα των μονοκύτταρων προγόνων τους. Tην ανάμνηση αυτού του αρχέγονου περιβάλλοντος όλοι οι σύγχρονοι πολυκύτταροι οργανισμοί διατηρούν με ...θρησκευτική ευλάβεια!
Aυτά όλα διαπιστώθηκαν και κωδικοποιήθηκαν με την εργασία χιλιάδων ερευνητών καθΥ όλο το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, με προεξάρχοντα τον Aμερικανό Kαθηγητή της Φυσιολογίας Walter Cannon, ο οποίος για πρώτη φορά το 1932 διατύπωσε την έννοια της ?ομοιόστασηςΣ για να συμπεριλάβει και για να εκφράσει το σύνολο των λειτουργιών, με τις οποίες ο οργανισμός κατορθώνει να διατηρεί αυτό το υγρό των ιστών σε μια σταθερή κατάσταση όσον αφορά τη χημική του σύσταση, τη θερμοκρασία και το pH του, καθώς επίσης και το ποσό του. Έτσι διαπιστώθηκε, καταγράφηκε και μελετήθηκε η παρουσία και η λειτουργία χιλιάδων λειτουργικών συστημάτων αρνητικής ανατροφοδότησης, που ο ζωικός οργανισμός διαθέτει σήμερα για την πραγματοποίηση και τη συντήρηση αυτής της ομοιόστασης.
Bέβαια, για την επίτευξη αυτού του κολοσσιαίου έργου, που σήμερα μπορεί να θεωρείται ως το λαμπρότερο αριστούργημα μιας λογικής και ισορροπημένης σύνθεσης που αντανακλά και εκφράζει την επιστημονική θεώρηση του φαινομένου της ζωής, συνέβαλαν με τη σειρά τους ένα πλήθος από ανακαλύψεις και γνώσεις που αποκτήθηκαν με την εφαρμογή της πειραματικής μεθόδου, καθΥ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Kαι αρχικά, κατά τα πρώτα τρία τέταρτα του 20ου αιώνα, μελετήθηκε και διευκρινίστηκε από τους Starling, Cannon και Folkow όλος αυτός ο περίπλοκος αλλά θαυμάσιος μηχανισμός, με τον οποίο διατηρείται η ισορροπία μεταξύ αυτού του υγρού των ιστών και του αίματος και παράλληλα εξασφαλίζεται η συνεχής ανανέωσή του με την ελεγχόμενη διακίνησή του στο επίπεδο των τριχοειδών μεταξύ των δυο αυτών διαμερισμάτων του σώματος. H διακίνηση αυτή ελέγχεται με απίστευτη ακρίβεια με την τροποποίηση της διαβατότητας του τοιχώματος των τριχοειδών προς τα λευκώματα του πλάσματος του αίματος, τις διακυμάνσεις της περιεκτικότητας του πλάσματος σε λεύκωμα (ογκωτική πίεση) και τις μεταβολές του τόνου των προτριχοειδικών σφιγκτήρων, που αποτελούνται από λείες μυϊκές ίνες που ελέγχονται με την επίδραση νευρικών και ορμονικών παραγόντων (με μεταβολές της ενδοτριχοειδικής υδροστατικής πίεσης). Eπιπρόσθετα, ανακαλύφθηκε και μελετήθηκε σε βάθος, κατά κύριο λόγο από το δάσκαλό μου στο Eργαστήριο Φυσιολογίας στο Goteborg, Kαθηγητή Bjorn Folkow, η αδιάκοπη μεταβολή της χωρητικότητας των διαφόρων περιοχών του κυκλοφορικού συστήματος και η προσαρμογή τους, ανάλογα με τις διάφορες συνθήκες περιβάλλοντος και λειτουργικές καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρίσκεται ο οργανισμός, τόσο σε φυσιολογικές καταστάσεις όσο και σε περιπτώσεις νόσου.
Mολαταύτα, όλες αυτές οι θεμελιώδους σημασίας πρόοδοι και κατακτήσεις της επιστήμης δεν μπορούσαν να είχαν επιτευχθεί χωρίς την παράλληλη ανακάλυψη της παρουσίας και της λειτουργίας των διαφόρων ενδοκρινικών εκκριμάτων που ονομάσθηκαν ορμόνες. H πρώτη ένδειξη για την παρουσία στον οργανισμό ουσιών που παράγονται από κάποιο όργανο και στη συνέχεια κυκλοφορούνται στο αίμα και επιδρούν κατά πολλούς και διαφόρους τρόπους σε άλλα κύτταρα, ιστούς και όργανα αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά πέντε περίπου χρόνια πριν από το τέλος του 19ου αιώνα, από τον Άγγλο φυσιολόγο Sir Edward Albert Sharpley-Schafer, ο οποίος παρατήρησε ότι το εκχύλισμα επινεφριδίων, μετά από ενδοφλέβια ένεσή του, προκαλούσε αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Bέβαια η δραστική ουσία ήταν η αδρεναλίνη, η οποία όμως ανακαλύφθηκε αρκετά χρόνια μετά.
Tην 16η Iανουαρίου του 1902 ανακαλύφθηκε η πρώτη ουσία, η οποία αργότερα χαρακτηρίστηκε ως ?ορμόνηΣ από το ελληνικό ρήμα ?ορμώμαι.Σ H ανακάλυψη έγινε από τους William Bayliss και Ernest Starling κατά τη διάρκεια απλού πειράματος στο Eργαστήριο της Φυσιολογίας στο University College στο Λονδίνο, στα πλαίσια της διαμάχης των δύο αυτών επιστημόνων με τον διάσημο Pώσσο φυσιολόγο Pavlov, σχετικά με τη σημασία του φυτικού νευρικού συστήματος στη ρύθμιση της λειτουργίας του πεπτικού συστήματος. Kατά τη διάρκεια αυτού του πειράματος ο Starling αφαίρεσε ένα τμήμα της νήστιδας του πειραματόζωου, απέξυσε τον βλεννογόνο, τον λειοτρίβησε με αραιό υδροχλωρικό οξύ, διήθησε το διάλυμα και τροποποίησε το pH του και στη συνέχεια χορήγησε αυτό το διήθημα στη σφαγίτιδα φλέβα του πειραματόζωου. Mετά πάροδο λίγων μόνο δευτερολέπτων, από τον διασωληνωμένο παγκρεατικό πόρο του πειραματόζωου άρχισε να ρέει άφθονο υδαρές παγκρεατικό υγρό!
H τότε υποθετική ουσία, η οποία περιείχετο στο ενεθέν διήθημα και η οποία προκάλεσε αυτή την έκκριση, ονομάσθηκε secretin (εκκριματίνη). Σήμερα γνωρίζουμε ότι η εκκριματίνη παράγεται από κύτταρα του βλεννογόνου του άνω τμήματος του λεπτού εντέρου και κατά κύριο λόγο του 12δακτύλου, κατόπιν της επίδρασης οξέος (π.χ. του υδροχλωρικού οξέος του γαστρικού υγρού). Aποδίδεται προς το αίμα, με το οποίο κυκλοφορεί σε ολόκληρο το σώμα και επιδρά εκλεκτικά, κατά κύριο λόγο, στα κυψελόκεντρα κύτταρα των αδενοκυψελών της εξωκρινούς μοίρας του παγκρέατος και προκαλεί την έκκριση του υδαρούς παγκρεατικού υγρού που περιέχει άφθονο διττανθαρακικό νάτριο. Πρόκειται για πολυπεπτίδιο που αποτελείται από τα υπολείμματα 27 αμινοξέων, σήμερα δε μπορούμε να την παρασκευάζουμε με συνθετική διαδικασία στο εργαστήριο.
Έτσι λοιπόν δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα για τον ενδιαφέροντα και συναρπαστικό αυτόν αγώνα, που ακολούθησε, για τη διερεύνηση του σημαντικού αυτού τομέα της Φυσιολογίας που αφορά το σύνολο των ορμονών που επενεργούν στον οργανισμό και ο οποίος κράτησε για ολόκληρο τον 20° αιώνα και συνεχίζεται πάντοτε με εκπληκτικές και συναρπαστικές αποκαλύψεις.
Σημαντικό σταθμό σ' αυτή την πορεία αποτελεί η ανακάλυψη της ινσουλίνης από τους Bantimg και Best το 1921. Aξίζει να σημειωθεί ότι η ινσουλίνη αποτελεί την πρώτη πρωτεΐνη, της οποίας η μοριακή δομή έγινε γνωστή από τον Frederick Sanger το 1955, αποτελεί δε επίσης και την πρώτη πρωτεΐνη που κατέστη δυνατό να συντεθεί στο εργαστήριο δέκα χρόνια αργότερα, το 1965. Tέλος, η ίδια αυτή πρωτεΐνη, από το 1981, κατέστη δυνατό να παράγεται από ειδικά γενετικά τροποποιημένα μικρόβια, στα οποία εισήχθη το συγκεκριμένο γονίδιο από τη γενώμη του ανθρώπου.
Σήμερα, είναι γνωστές περισσότερες από πενήντα ουσίες που χαρακτηρίζονται ως ορμόνες, ο δε αριθμός τους φαίνεται ότι σύντομα θα ξεπεράσει τις εκατό. Σημειώνεται ότι σημαντικός αριθμός ορμονικών παραγόντων προέρχονται από διάφορες περιοχές του εγκεφάλου, γεγονός που υποδηλώνει ότι το Kεντρικό Nευρικό Σύστημα εξασκεί αυστηρότερο, αν όχι πλήρη και λεπτομερειακό έλεγχο, σε όλες τις λειτουργίες των υπολοίπων ιστών και οργάνων του σώματος, όχι μόνο με την επίδραση των νεύρων αλλά και με τις πολλαπλές επιδράσεις ορμονικών παραγόντων που προέρχονται από αυτό.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί η σημαντική ανακάλυψη των προσταγλανδινών, κατά το τελευταίο ένα τρίτο του αιώνα. H ανακάλυψη των ουσιών αυτών, εκτός των άλλων, μας βοήθησε να καταλάβουμε έναν τουλάχιστον από τους μηχανισμούς με τους οποίους εξασκεί τις επιδράσεις της το καταπληκτικό αυτό φάρμακο της εποχής μας που ονομάζεται ακετυλο-σαλικυλικό οξύ, δηλαδή η κοινή ασπιρίνη!!
Kατά την αρχή του 20ου αιώνα η για πρακτικούς λόγους (όπως είναι οι μεταγγίσεις αίματος) συστηματική μελέτη του αίματος όσον αφορά τις διαφορές που εμφανίζει μεταξύ των διαφόρων ατόμων οδήγησε αρχικά στην αποκάλυψη των διαφόρων ομάδων του αίματος, ανάλογα με τα συγκολλητινογόνα και τις συγκολλητίνες που εντοπίζονται αντίστοιχα στα ερυθροκύτταρα και στο πλάσμα του αίματος. Oι αποκαλύψεις όμως αυτές, που πραγματοποιήθηκαν από τον Aυστριακό Landsteiner, αποτέλεσαν το έναυσμα για τον ορθό προσανατολισμό της μελέτης του ανοσοποιητικού μας συστήματος, με αποτέλεσμα τη διευκρίνιση του βασικού τρόπου της συγκρότησης και της λειτουργίας του ουσιώδους, ζωτικής σημασίας και απαραίτητου αυτού συστήματος για την άμυνα του οργανισμού έναντι των βλαπτικών παραγόντων του εσωτερικού και του εξωτερικού περιβάλλοντος. Bέβαια πολλά απομένουν ακόμα να διευκρινισθούν όσον αφορά αυτό τον τομέα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ήδη βρισκόμαστε στον ορθό δρόμο και η πρόοδος είναι ήδη εξασφαλισμένη.
Tο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, που αρχικά κατασκευάσθηκε από τον Ruska το 1932 και τελειοποιήθηκε από τον James Hillier to 1937 και μετά, αποτέλεσε απαραίτητο και ουσιαστικό παράγοντα σε ό,τι αφορά τη μελέτη και τη διευκρίνιση πολλών στοιχείων που αφορούν τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας μεταξύ άλλων και του μυϊκού συστήματος και της καρδιάς. Oι βιοχημικές μελέτες που έχουν γίνει, όπως είναι η ανακάλυψη από τον Bρετανό Sir Hans Adolf Krebs το 1937 του Kύκλου του Krebs (ή του Kιτρικού οξέος), σε συνδυασμό με τις εικόνες που έχουν ληφθεί με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, αποτέλεσαν τη βάση για την αποκάλυψη και τη διευκρίνιση της λειτουργίας της καταπληκτικής αυτής βιολογικής μηχανής, με την οποία η χημική ενέργεια που περιλαμβάνεται στα συστατικά της τροφής μετατρέπεται σε μηχανική ενέργεια που χρησιμοποιείται από τον οργανισμό για την παραγωγή μηχανικού έργου. Aυτή η μηχανή δεν είναι άλλη από το σύστημα ακτίνης - μυοσίνης, με το οποίο επιτυγχάνεται η οποιαδήποτε κίνηση και μετακίνηση είτε και η εξάσκηση μηχανικής δύναμης τόσο στο εσωτερικό όλων των κυττάρων του σώματος, όσο και στις λείες και στις γραμμωτές μυϊκές ίνες και στο μυοκάρδιο.
H μελέτη επίσης των διαφόρων κυττάρων του σώματος με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, το οποίο με τη σημερινή του μορφή μπορεί να επιτυγχάνει μεγεθύνσεις μέχρι και δύο εκατομμύρια φορές, παράλληλα με τις κατάλληλες βιοχημικές μελέτες, αποκάλυψε πολλά ουσιωδέστατα στοιχεία από το θαυμαστό αλλά και αφάνταστα οργανωμένο αυτό συγκρότημα που αποκαλούμε κύτταρο, αναφορικά με τη δομή και τη λειτουργία των διαφόρων οργανυλλίων του, όπως είναι τα μιτοχόνδρια, τα ριβοσώματα, το ενδοπλασματικό δίκτυο, η συσκευή του Golgi, και πολλά άλλα.
Προς το τέλος της τρίτης δεκαετίας του αιώνα, το 1928, σε ένα μικρό και ασήμαντο μικροβιολογικό εργαστήριο που στεγαζόταν σε δωμάτιο 4 x 3 μέτρα στον 2° όροφο του νοσοκομείου St MaryΥs στο Λονδίνο, ένα τυχαίο γεγονός αποτέλεσε το αίτιο για την ανακάλυψη του πρώτου αντιμικροβιακού φαρμάκου από τον Sir Alexander Fleming. Πρόκειται για την πενικιλλίνη, το πρώτο φάρμακο που χαρακτηρίσθηκε ως αντιβιοτικό. H παρασκευή της σε τέτοια κλίμακα ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην κλινική πράξη επιτεύχθηκε 14 χρόνια αργότερα.
Έκτοτε, η ανακάλυψη, η παραγωγή και η χρησιμοποίηση στην κλινική πράξη ενός πλήθους από αντιβιοτικά, φυσικά και συνθετικά, επέφερε πραγματική επανάσταση στην ιατρική πράξη και άλλαξε την πορεία της θεραπευτικής κατά τρόπο πράγματι δραματικό, σε σημείο που το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα να χαρακτηρίζεται ως η εποχή των αντιβιοτικών.
Παράλληλα κατά τον 20° αιώνα, ανακαλύφθηκαν η μια μετά την άλλη οι βιταμίνες, με τη μελέτη των οποίων αποκαλύφθηκε η παρουσία και ο μηχανισμός λειτουργίας πάρα πολλών, υψίστης σημασίας μεταβολικών οδών και διευκρινίσθηκε ο ρόλος των συνενζύμων στον διάμεσο μεταβολισμό.
Aναφορικά με το νευρικό σύστημα, μια κεφαλαιώδους σημασίας επίτευξη στη διερεύνηση και την κατανόηση της λειτουργίας του υπήρξε η διατύπωση της θεωρίας των νευράδων, ως των ανεξαρτήτων μονάδων από τις οποίες αποτελείται το νευρικό σύστημα και οι οποίες επικοινωνούν μεταξύ τους με τις συνάψεις, η οποία διατυπώθηκε ως συμπέρασμα των ανακαλύψεων του Ramon y Cajal, ακολούθησε δε κατά το πρώτο τρίτο του αιώνα η διατύπωση της έννοιας της διέγερσης και της αναστολής σε κυκλώματα του νευρικού συστήματος από τον Sherrington. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε η διαπίστωση της μετάδοσης των διεγέρσεων από νευράδα σε νευράδα με την απελευθέρωση από τις προσυναπτικές απολήξεις ορισμένων ουσιών - που απεκλήθησαν νευροδιαβιβαστικές ουσίες - οι οποίες επιδρούν σε δενδρίτες είτε και στο σώμα του μετασυναπτικού κυττάρου, όπου και προκαλούν αύξηση της διεγερσιμότητας είτε και διέγερση, ενώ σε άλλες περιπτώσεις άλλες ουσίες προκαλούν ελάττωση είτε και πλήρη αναστολή της διεγερσιμότητάς του. Eξάλλου, τα ίδια ακριβώς διαπιστώθηκε ότι συμβαίνουν και στις συνάψεις μεταξύ των τελικών απολήξεων των νευρικών ινών και των εκτελεστικών οργάνων, όπως είναι οι μυϊκές ίνες και τα αδενικά κύτταρα.
Στο σημείο αυτό δεν πρέπει επίσης να παραλείψω τη μεγάλη και ουσιαστική ανακάλυψη των Hodgkin και Huxley, που αφορά στον μηχανισμό της αγωγής των νευρικών ώσεων κατά μήκος των νευρικών ινών, καθώς και της αντλίας νατρίου - καλίου που λειτουργεί στην κυτταρική μεμβράνη όλων των κυττάρων του σώματος. H ενέργεια που απαιτείται για τη λειτουργία αυτής της αντλίας αποδεικνύεται ότι αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας που χρησιμοποιείται στον οργανισμό για αυτό που ονομάζουμε βασικό μεταβολισμό. Eξάλλου, η ανακάλυψη αυτής της ιοντικής αντλίας αποτέλεσε το έναυσμα για την ανακάλυψη πολλών άλλων ειδικών αντλιών που χρησιμοποιούνται για τη διακίνηση ιόντων, καθώς και άλλων ειδικών ουσιών μέσα από μεμβράνες των κυττάρων. Eπίσης, νομίζω ότι εδώ θα πρέπει να αναφέρω και τη σημαντική αποκάλυψη και διευκρίνηση της λειτουργίας των β-υποδοχέων, τον σχεδιασμό και την παραγωγή των αναστολέων τους, καθώς την ανακάλυψη του Gunter Blobel σύμφωνα με την οποία οι πρωτεΐνες που συντίθενται στα ριβοσώματα των κυττάρων με εντολές που προέρχονται από τα αντίστοιχα γονίδια διαθέτουν και τα κατάλληλα σήματα με τα οποία καθορίζεται επακριβώς η μεταφορά και η εντόπισή τους στις διάφορες θέσεις όπου και θα επιτελέσουν το συγκεκριμένο έργο τους. Πολύ σημαντικές υπήρξαν επίσης και οι ανακαλύψεις του Robert Furchgott και των συνεργατών του, σχετικά με το ρόλο του οξειδίου του αζώτου (NO) αναφορικά με τη ρύθμιση του τόνου του αγγείων στο κυκλοφορικό σύστημα. Έτσι λύθηκε ένας ακόμα γρίφος που αφορούσε στον τρόπο λειτουργίας της νιτρογλυκερίνης ως αγγειοδιασταλτικής ουσίας στα στεφανιαία και σε άλλα αγγεία.
Eδώ, όμως, νομίζω ότι έφτασε η στιγμή να ασχοληθούμε με ένα γεγονός που αποτελεί την κορύφωση όλων ανεξαιρέτως των επιτευγμάτων του ανθρώπου από την εμφάνισή του στον πλανήτη μέχρι και τη σημερινή εποχή. Πράγματι, πριν από μισό περίπου αιώνα, το 1953, σε Eργαστήριο στο Πανεπιστήμιο του Cambridge συντελέσθηκε το σημαντικότερο γνωσιολογικό γεγονός που έζησε η ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια ολόκληρης της παρουσίας της στη Γη. Eκεί, ο Crick (37 ετών) και ο Watson (25 ετών) ανακάλυψαν τη δομή και διατύπωσαν τον πιθανό τρόπο λειτουργίας του γενετικού υλικού, που από καιρό υπήρχε η υποψία ότι κρύβονταν μέσα στα χρωμοσώματα των κυττάρων μας και βέβαια και μέσα στα χρωμοσώματα των κυττάρων όλων των άλλων εμβίων όντων, τόσο του ζωικού όσο και του φυτικού βασιλείου. Mε κρυσταλλογραφικές έρευνες και με μια πράγματι μεγαλοφυή, "φτερωτή" φαντασία αποσαφήνισαν, διευκρίνισαν και κατέγραψαν τη μορφή και τη δομή του Δεσοξυ-Pιβοζο-Nουκλεϊκού Oξέος, του περίφημου πια DNA και από τη μελέτη αυτού του μορίου διατύπωσαν τα συμπεράσματά τους όσον αφορά τον μηχανισμό της κληρονομικότητας σε μοριακό επίπεδο.
H εργασία αυτή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, στο τεύχος με Aριθ. 4356 της 25ης Aπριλίου 1953 και καταλαμβάνει μια μόνο σελίδα (με αριθμό 737), με μοναδική παρατήρηση προς το τέλος της σελίδας δυο αράδες, ως εξής: "Δεν μας διαφεύγει το γεγονός ότι η ειδική αυτή διαμόρφωση του μορίου την οποία προτείνουμε υποδηλώνει την παρουσία ενός μηχανισμού αντιγραφής του γενετικού υλικού του κυττάρου."
Aπό τότε μέχρι σήμερα, αυτό το "μόριο" έχει μελετηθεί όσο κανένα άλλο και αποδείχτηκε πως αποτελεί ολόκληρο το κωδικοποιημένο λεπτομερές σχεδιάγραμμα, ένα είδος λειτουργικού προγράμματος για όλα τα κύτταρα και για όλα τα υποκυτταρικά στοιχεία, συμπλέγματα, οργανύλλια, κ.λπ., τους ιστούς και τα όργανα του σώματος, που αφορά όχι μονάχα στη μορφολογία και τη δομή τους αλλά και τον τρόπο και τον προγραμματισμό της λειτουργίας τους, καθώς και την εξέλιξή τους στον χρόνο! Mέσα στη δομή αυτού του μορίου, που περιέχεται στα χρωμοσώματα μέσα στον πυρήνα κάθε κυττάρου του σώματος και αναπαράγεται σε ολόκληρο το σώμα με τον εκπληκτικό ρυθμό των 8 εκατομμυρίων αντιτύπων ανά δευτερόλεπτο, εμπερικλείεται ολόκληρο το σχέδιο και το πρόγραμμα ανέλιξης του μυστήριου της ζωής!

Aλλά σε τι συνίσταται το DNA;
- Eίναι ένα χημικό μόριο που έχει τη μορφή δύο επιμήκων αλυσίδων, που αποτελούνται η κάθε μια από εναλλάξ τοποθετημένα μόρια ριβόζης και ρίζας φωσφορικού οξέος.
- Oι δυο αυτές αλυσίδες συστρέφονται ελικοειδώς μεταξύ τους, και με αυτό τον τρόπο σχηματίζουν μια διπλή επιμήκη ελικοειδή δομή (τη διπλή έλικα).
- Oι δυο αυτές αλυσίδες συνδέονται μεταξύ τους ανά κάθε κρίκο με μια γέφυρα, που αποτελείται από δύο αζωτούχες βάσεις πουρίνης και πυριμιδίνης που συνδέονται μεταξύ τους.
- H αλληλουχία των γεφυρών αυτών μεταξύ των δύο αλυσίδων μπορεί να αποδώσει ένα πολύ μεγάλο αριθμό συνδυασμών, με τους οποίους και κωδικοποιείται ένα τεράστιο πλήθος από πληροφοριακά στοιχεία από τα οποία καθορίζεται η δομή τουλάχιστον 100.000 διαφορετικών πεπτιδίων και λευκωμάτων που βρίσκονται στο σώμα.

- Tο μέγεθος και συνεπώς και η πολυπλοκότητα του DNA στο κάθε κύτταρο του σώματος είναι κάτι που ξεπερνά κάθε φαντασία:
(α) Kαι πρώτα το μέγεθος.
οι αζωτούχες βάσεις της πουρίνης και πυριμιδίνης που περιέχονται σε ένα μόριο DNA είναι κάπου έξι δισεκατομμύρια. H κάθε μία από αυτές συνδέεται με ένα μόριο ριβόζης και ένα μόριο ρίζας φωσφορικού οξέος, δηλαδή έχουμε ένα σύνολο από δεκαοκτώ δισεκατομμύρια μόρια αζωτούχων βάσεων, ριβόζης και φωσφορικού οξέος. Eάν παραστήσουμε το κάθε ένα από αυτά τα μόρια με σύμβολο ένα μόνο γράμμα του αλφαβήτου και επιχειρήσουμε να εκτυπώσουμε σε χαρτί αυτή την αλληλουχία ενός μόνου μορίου DNA (που περιέχεται σε ένα μόνο κύτταρο του σώματος), το αποτέλεσμα θα είναι το ακόλουθο: 6.000 γράμματα ανά δίστηλη σελίδα σε χαρτί A4, σύνολο σελίδων 3.000.000. Aυτές τις σελίδες, σε σύνηθες χαρτί τύπου A4 τυπωμένο και από τις δυο του όψεις, εάν τις τοποθετήσουμε τη μία πάνω στην άλλη θα δημιουργήσουμε μία στοίβα ύψους 120 μέτρων, δηλαδή φτάνουμε σε ύψος κτιρίου με 35 ορόφους!
(β) Όσον αφορά την πολυπλοκότητα αυτού του μορίου.
Eκεί μέσα υπάρχουν κωδικοποιημένα όλα τα δομικά στοιχεία όλων των κυττάρων του σώματος, σε μοριακό επίπεδο, με κάθε λεπτομέρεια, με παράλληλη κωδικοποίηση και της εξέλιξης του κάθε κυττάρου και της κάθε λειτουργίας του για όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου. Tο πιθανότερο είναι ότι εκεί μέσα υπάρχουν ακόμα, υπό ανενεργό μορφή, κωδικοποιημένα και τα αντίστοιχα στοιχεία όλων των οργανισμών που προηγήθηκαν του ανθρώπου, από τον απλούστατο προ-ιό μέχρι τον εαυτούλη μας. Yπάρχουν τα σήματα έναρξης και λήξης της σύνθεσης όλων των εκατοντάδων χιλιάδων ειδών πεπτιδίων και λευκωμάτων που μπορούν να συντίθενται στον οργανισμό, καθώς και τα σήματα επικάλυψης και αποκάλυψης μεγάλων τμημάτων του DNA, ώστε να αναστέλλεται είτε και να επαναρχίζει η λειτουργία τους κ.λπ. Θεωρητικά, από το DNA που προέρχεται από ένα μόνο κύτταρο του σώματος θα πρέπει, υπό κατάλληλες συνθήκες, να μπορεί να δημιουργείται έμβρυο που να εξελίσσεται σε οργανισμό πανομοιότυπο με εκείνον από τον οποίον προέρχεται το συγκεκριμένο DNA. Σήμερα όλη αυτή η διαδικασία αποκαλείται κλωνοποίηση και στην πράξη έχει ήδη να επιδείξει αξιοθαύμαστα και πολλά υποσχόμενα επιτεύγματα.
Tα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν μέθοδοι "ανασυνδυασμού" του DNA και με τη μεταφορά επιλεγμένων τμημάτων του σε κατώτερους οργανισμούς, όπως είναι το κολοβακτηρίδιο και άλλα μικρόβια, εξαναγκάζονται οι μικροοργανισμοί αυτοί να συνθέτουν λευκώματα και γενικότερα πεπτίδια που χρειαζόμαστε ως φάρμακα, κ.λπ. Για παράδειγμα, με μια τέτοια βιοτεχνολογία, ήδη από το 1981, παράγεται όλη η ινσουλίνη που χρειαζόμαστε σε παγκόσμια κλίμακα και πανομοιότυπη με αυτή που παράγεται από τα νησίδια του παγκρέατος του ανθρώπου, με αποτέλεσμα κατά τη χρήση της να μην εμφανίζονται πλέον τα ανοσολογικά προβλήματα που έχουμε με τη χρήση της ινσουλίνης που λαμβάνεται από τα παγκρέατα βοδιών και χοίρων. Mε παρόμοια βιοτεχνολογία παράγουμε σήμερα και αυξητική ορμόνη, πανομοιότυπη με αυτή που παράγεται από τον πρόσθιο λοβό της υπόφυσης, καθώς και διάφορα άλλα πεπτίδια που χρησιμοποιούνται με επιτυχία ως φαρμακευτικές ουσίες.
Eξάλλου, από τον χρόνο της αποκάλυψης της δομής του DNA μέχρι και προ δύο μόλις ετών διεξήχθη ένας άνευ προηγουμένου αγώνας δρόμου από ορισμένα επιστημονικά εργαστήρια για την ακριβή αποκρυπτογράφηση της αλληλουχίας των αζωτούχων βάσεων σΥ αυτό το γιγαντομόριο, δηλαδή την αποκωδικοποίηση της γενώμης του οργανισμού, γιατί αυτά τα στοιχεία είναι πασίδηλο ότι στο μέλλον θα αποτελέσουν τον θεμέλιο λίθο για την επωφελή χρησιμοποίησή τους για τα περαιτέρω. Aναφέρομαι στο Human Genome Project (δημοσιεύσεις στο περιοδικό Nature) και στο Celera Genomics Inc (δημοσιεύσεις στο περιοδικό Science).
Aυτά όμως στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου, όσον αφορά στις γνώσεις και τα επιτεύγματα που αποκτήθηκαν και πραγματοποιήθηκαν στην επιστήμη της Φυσιολογίας και των συναφών επιστημών κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Aν είχαμε επιχειρήσει μια λεπτομερή, συστηματική ανασκόπηση αυτής της ύλης, εύκολα και αβίαστα θα είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κατά την αρχή του 20ου αιώνα οι επιστήμες αυτές βρισκόντουσαν ακόμα, μόλις και μετά βίας, στη βρεφική τους ηλικία. H ανάπτυξή τους κατά τον 20° αιώνα υπήρξε θεαματική, πέρα από κάθε προσδοκία και πρόβλεψη, με συνέπεια την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της Iατρικής αναφορικά με την αντιμετώπιση της νόσου, την ανακούφιση από τον πόνο και την προσφορά και την εξασφάλιση χρόνου ζωής (αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης), σε ολοένα και περισσότερα άτομα, υπό απίστευτα βελτιωμένες συνθήκες σε σύγκριση με το παρελθόν.
Eξάλλου, αυτή η ανάπτυξη έχει εδραιώσει και γερά θεμελιώσει, όσο ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον ανάμεσα στο μεγαλύτερο τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, την ορθολογιστική θεώρηση του φυσικού κόσμου, του φαινομένου της ζωής και του ανθρώπου και έχει υποβαθμίσει, διαλύσει και εξανεμίσει τις αφελείς φαντασιώσεις, τις νοσηρές δεισιδαιμονίες, και τους αλλοπρόσαλλους παρανοϊκούς φιλοσοφικούς προσανατολισμούς που άλλοτε κυριαρχούσαν σΥ αυτό τον χώρο. Έχουμε την αίσθηση ότι επί τέλους στεκόμαστε σε terra firma (στερεό έδαφος), όπου τα πάντα κυριαρχούνται από τη λογική και τον πραγματισμό.
Παρά ταύτα όμως, υπάρχουν και άλλα υψίστης σημασίας στοιχεία, τα οποία εγκυμονούν απίστευτα δυσμενείς και εξόχως καταστροφικές καταστάσεις σΥ αυτό τον χώρο. Kαι εξηγούμαι: Tο DNA των γονιδίων μας, η γενώμη, αποτελεί το υπόστρωμα πάνω στο οποίο τελικά αποτυπώνονται τα αποτελέσματα της επίδρασης των άτεγκτων δυνάμεων της φυσικής επιλογής για τη διαμόρφωση της γενώμης που κληροδοτείται στην κάθε επόμενη γενεά. Σημαντικά στοιχεία από αυτή τη γενώμη αφορούν τη διαμόρφωση και τον προγραμματισμό των εξαιρετικά περίπλοκων λειτουργιών του σώματος που επιτελούνται για την αποτελεσματική αντιμετώπιση, κατά κύριο λόγο, των λοιμωδών νόσων και την εξασφάλιση της επιβίωσης του ατόμου, δηλαδή τη δομή και τη λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Eφόσον οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει το ανοσοποιητικό σύστημα καθίστανται ολοένα και λιγότερο απαιτητικές, εξαιτίας της μεγάλης προόδου της Iατρικής, τόσο περισσότερο αναποτελεσματικό καθίσταται αυτό το σύστημα που κληροδοτείται παρακάτω στις επόμενες γενεές. Aυτό συμβαίνει γιατί υπό τις ευνοϊκότερες συνθήκες διαβίωσης που εξασφαλίζονται με την επέμβαση της Iατρικής, άτομα με ανοσοποιητικό σύστημα που δεν θα είχε την ικανότητα από μόνο του να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους κατορθώνουν να επιβιώνουν και να κληροδοτούν το υποβαθμισμένο μερικώς αναποτελεσματικό τους ανοσοποιητικό σύστημα στην επόμενη γενεά.
Πράγματι, μια τέτοια κατάσταση έχει αρχίσει να εμφανίζεται και να εδραιώνεται για ένα σημαντικό τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα και αιφνίδια να γιγαντώνεται και να κορυφώνεται κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Mε απλά λόγια: πριν από την έναρξη του 19ου αιώνα, επιδημίες όπως της ευλογιάς διαδέχονταν η μια την άλλη και σάρωναν την Eυρώπη κάθε 22 ως 25 χρόνια, δηλαδή κάθε φορά που το ποσοστό των μη ανοσοποιημένων νεαρών ατόμων εξαιτίας των επιδημιών που είχαν προηγηθεί υπερέβαινε την κρίσιμη, βαλβιδική τιμή στον γενικό πληθυσμό.
Mε αυτό τον τρόπο, το ένα τρίτο περίπου των ατόμων που προσβάλλονταν από τη νόσο υπέκυπταν, με αποτέλεσμα η υποβαθμισμένη γενώμη όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να μην είναι δυνατόν να κληρονομείται στην επόμενη γενεά. Tο τελικό αποτέλεσμα βέβαια συνίστατο στη διατήρηση των τμημάτων της γενώμης, που κωδικοποιούν τα στοιχεία που αποτελούν το ανοσοποιητικό σύστημα, σε όσο το δυνατό υψηλότερο και πλέον αποτελεσματικό βαθμό ετοιμότητας και δραστικότητας.
Mολαταύτα, αυτός ο μηχανισμός της θετικής φυσικής επιλογής έπαυσε βαθμιαία να ενεργοποιείται και να λειτουργεί με την εφαρμογή αρχικά του δαμαλισμού (μετά τα πειράματα του Jenner, 1796 - 1798) και στη συνέχεια με τη χρήση και άλλων εμβολίων έναντι πολλών λοιμωδών νόσων. Στη συνέχεια, από τα μέσα της δεκαετίας του 1940, προστίθεται και η ευρεία χρήση των αντιμικροβιακών φαρμάκων (και κατά κύριο λόγο των αντιβιοτικών), με συνέπεια την έτι περαιτέρω ανακούφιση του ανοσοποιητικού συστήματος όσον αφορά την επιτυχή αντιμετώπιση αυτών των νόσων. Tο αποτέλεσμα βέβαια συνίσταται στην επιβίωση μεγάλου αριθμού ατόμων στα οποία το ανοσοποιητικό σύστημα δεν θα μπορούσε από μόνο του να αντιμετωπίσει επιτυχώς τη νόσο, η δε υποβαθμισμένη αυτή γενώμη να κληρονομείται στους απογόνους. Eπίσης, ένας σημαντικός αριθμός αυτοάνοσων νόσων, όπως είναι για παράδειγμα ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου I, καθώς επίσης και πάρα πολλές άλλες νόσοι που βασικά οφείλονται σε δυσλειτουργίες ορμονικών παραγόντων και μεταβολικών οδών, καθώς και οι ψυχικές νόσοι, αντιμετωπίζονται σήμερα από την Iατρική κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι πάσχοντες να επιβιώνουν μέχρι την ώριμη ηλικία αλλά και πέρα από αυτή, με αποτέλεσμα αυτά τα άτομα να αποκτούν απογόνους στους οποίους κληροδοτούνται αυτά τα υποβαθμισμένα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την εμφάνιση των νοσηρών αυτών καταστάσεων. Σήμερα είναι γνωστά περισσότερα από 500 κληρονομικά μεταβολικά νοσήματα, που το καθένα οφείλεται σε δυσλειτουργία ενός είτε και περισσότερων γονιδίων. Mε αυτό τον τρόπο, αυτά τα γονίδια με την πάροδο του χρόνου διασπείρονται και επεκτείνονται από γενεά σε γενεά σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της κοινής δεξαμενής της γενώμης του ανθρώπινου είδους όσον αφορά το ανοσοποιητικό σύστημα. Mε την ίδια διαδικασία ενισχύονται και μεταδίδονται επίσης και πλήθος άλλων γονιδίων, που το καθένα είναι υπεύθυνο για την εμφάνιση μίας είτε και περισσοτέρων μορφολογικών και λειτουργικών ανωμαλιών και διαταραχών.
Eξάλλου, σημαντική επίπτωση προς την ίδια κατεύθυνση της αρνητικής φυσικής επιλογής έχουν ήδη και τα αποτελέσματα των επεμβάσεων της χειρουργικής αποκατάστασης διαφόρων συγγενών ανωμαλιών, η οποία καθιστά μεν το πάσχον άτομο ικανό να επιβιώσει, αλλά παράλληλα διευκολύνει και εξασφαλίζει την κληροδότηση σε απογόνους των ελαττωματικών γονιδίων στα οποία και οφείλεται η συγγενής του ανωμαλία.
Mε αυτή τη διαδικασία, στοιχεία της γενώμης που έχουν διαμορφωθεί και βελτιωθεί με τις διεργασίες της φυσικής επιλογής μέσα σε χρονικά διαστήματα που εκτείνονται σε πολλά εκατομμύρια χρόνια, μπορούν να αποδυναμώνονται, να υποβαθμίζονται και τελικά να απαλείφονται μέσα σε χρονικά πλαίσια σχετικά μικρού αριθμού γενεών.
Aυτή η κατάσταση της εδραίωσης της διαδικασίας αρνητικής φυσικής επιλογής σε πληθυσμούς που έχουν το προνόμιο να εξυπηρετούνται από την Iατρική και ιδιαίτερα όταν αυτή είναι υψηλής στάθμης, δηλαδή έχει υψηλό δείκτη αποτελεσματικότητας, θα παραστεί ανάγκη στο άμεσο μέλλον να αρχίσει να αντιμετωπίζεται κατά τρόπον αποτελεσματικό. Kαι ο τρόπος αυτός δεν βλέπω να είναι άλλος από τον τεχνητό εμπλουτισμό της κοινής δεξαμενής της γενώμης του ανθρώπινου είδους με τα κατάλληλα στοιχεία και γενικότερα με την κατάλληλη τροποποίησή της, δηλαδή με τη δημιουργία γενετικά μεταλλαγμένων ατόμων με την εφαρμογή του γενετικού προγραμματισμού. Mε άλλα λόγια, πρέπει να καταστεί σαφές ότι η διεργασία της θετικής φυσικής επιλογής για τον άνθρωπο, τουλάχιστο όσον αφορά κατά κύριο λόγο το ανοσοποιητικό του σύστημα, από εδώ και εμπρός δεν μπορεί να αποδώσει θετικά αποτελέσματα, δεν έχει μέλλον. AπΥ εναντίας μάλιστα, η φυσική επιλογή από μόνη της, όπως πραγματοποιείται σε πληθυσμούς που εξυπηρετούνται αποτελεσματικά από την Iατρική, μόνο υποβάθμιση της γενώμης μπορεί να επιφέρει και γιΥ αυτό επιβάλλεται η αντικατάστασή της με την τεχνητή επέμβαση της γενετικής μηχανικής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Bέβαια, το ?ό,τι αυτό συνεπάγεταιΣ μπορεί απλά να σημαίνει κάτι που να μοιάζει με μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, μπορεί όμως να πρόκειται απλά για ένα ιστόρημα επιστημονικής πραγματικότητας, είτε ακόμα και ένα ιστόρημα μιας εφιαλτικής πραγματικότητας. Eάν τώρα θέλετε τη γνώμη μου επί του προκειμένου, δηλαδή για την κατάσταση που μπορεί να προκύψει κάτω από αυτές τις συνθήκες, νομίζω ότι δεν μπορώ παρά να ενδώσω στον πειρασμό να σας παραπέμψω στην τελευταία παράγραφο ενός άρθρου μου που αφορούσε στη λειτουργία των νεφρών που γράφτηκε πριν από δέκα περίπου χρόνια και η οποία έχει ως εξής:
?H λειτουργία των νεφρών διακρίνεται για την άτεγκτη, τετράγωνη ?λογικήΣ της, όπως εξάλλου και η λειτουργία όλων σχεδόν των άλλων οργάνων του σώματος. H σημαντική εξαίρεση αυτού του κανόνα αφορά τη λειτουργία των ανώτερων τμημάτων του εγκεφάλου. Πράγματι, τα ανώτερα αυτά επίπεδα του εγκεφάλου μας, τα οποία αποτελούν και την πηγή της "έννοιας" και της "ουσίας" της λογικής, δυστυχώς, σε πάρα πολλές περιπτώσεις λειτουργούν κατά τρόπον ανώμαλο, παράλογο και παρανοϊκό, γεγονός που αποτελεί και τη μοναδική ίσως βασική μας διαφορά από τα υπόλοιπα ζώα!"

HOMEPAGE