Προς
τον κον Διευθυντήν του Περιοδικού
ΘΕΜΑΤΑ ΜΑΙΕΥΤΙΚΗΣ - ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΑΣ
Ο ΑΛΛOΣ ΜOΥ ΕΑΥΤOΣ
Αγαπητέ κ. Διευθυντά
και φίλοι συνάδελφοι,
Πριν εισέλθω στο θέμα, σας
οφείλω μία εξήγηση. Αισθάνομαι τον πειρασμό να απευθύνω μία ανοιχτή επιστολή
προς το ΑΛΛΟ μου ΕΓΩ. Αυτόν δηλαδή που κρύβεται επιμελώς πίσω από τον σοβαρό
εαυτό μου να τον καταγγείλω για πονηρία, για μικροψυχία και για ιδιοτέλεια.
Διότι όπως θα διαπιστώσετε πρόκειται για έναν δόλιο και υπολογιστή «κύριο» που
με εκθέτει συνεχώς. Ακόμα και στα ίδια μου τα μάτια. Βολεμένος στο σκοτάδι του
υποσυνείδητου υπαγορεύει ψιθυριστά τις ύπουλες εντολές του και όταν πια τις
έχω εκτελέσει, γελάει μαζί μου σαρκαστικά. Είναι βλέπετε ο νικητής.
Έχω, λοιπόν, όπως θα ακούσετε πολλά ράμματα για τη γούνα του. Επιτέλους κάποιος
έπρεπε να του τα ψάλλει. Κι επειδή κανένας άλλος δεν ξέρει το ΑΛΛΟ μου ΕΓΩ καλύτερα
από μένα, θεώρησα χρέος μου να χρησιμοποιήσω αυτή τη σκληρή γλώσσα.
Θα προβώ, λοιπόν, σε μία εισαγγελική αγόρευση για να στηλιτεύσω αυτό τον Ταρτούφο.
Αλλά προτού το πράξω πρέπει να κάνω μία δήλωση. Πάσα ομοιότητα με άλλα πρόσωπα
είναι εντελώς συμπτωματική. Και συνεχίζω επί του θέματος.
Σας συστήνω λοιπόν, το άλλο μου εγώ. Σοβαροφανής πάντοτε αλλά ποτέ σοβαρός.
Όπως λογικοφανής, όχι όμως και λογικός. Εκφράζεται μεγαλόστομα προς το θεαθήναι,
αλλά ενεργεί ύπουλα. Κόπτεται για την επαγγελματική δεοντολογία, αλλά μόνο όταν
την παραβιάζουν οι άλλοι. Υποκρίνεται τον αλτρουιστή, τον ανώτερο πάσης υποψίας,
τον άνθρωπο των υψηλών αρχών αλλά την ίδια στιγμή είναι έτοιμος για κάθε χείριστη
συναλλαγή και μικροπρέπεια. Ανακόλουθος σε όλα. Προβαίνει σε διακηρύξεις για
την αναγκαιότητα της δια βίου επιστημονικής ενημέρωσης, αλλά δεν απλώνει το
χέρι του να αγοράσει ένα καινούργιο βιβλίο. Δεν ενθαρρύνει τους νέους, δεν καλοβλέπει
τους ομότεχνους, δεν συμπαθεί άλλον εκτός από έναν: τον ίδιο του τον εαυτούλη.
Σας βεβαιώ ότι είναι πολύ χαμερπής και αναξιόπιστος. Σε μία κοινωνία που έχει
ήδη διαβρωθεί από την ιδιοτέλεια, αυτός προσθέτει και την αποχαλίνωση. Κι ενώ
η προσωπική του ευθύνη είναι μεγάλη, μετατοπίζει το πρόβλημα στους ώμους αφηρημένων
συνενόχων, όπως η σκληρή τάχα πραγματικότητα και η αδυσώπητη ζωή. Ευθύνονται
πάντα οι άλλοι και ποτέ αυτός. Άτιμη «κοινωνία», όπως ψάλλει και το βαρύ λαϊκό
ασμάτιο. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ζούγκλα, στην οποία ένας νόμος κυριαρχεί:
ο νόμος της συγκαλυμμένης βίας και ομιλείται η γλώσσα των μονομάχων. Συνεπώς
χρησιμοποιεί με τρόπο σοφιστικό το εξής απαλλακτικό βούλευμα: ευρισκόμενος εν
αμύνη χρεώνει στους άλλους τους κανόνες του ανήθικου παιχνιδιού. Τι να κάνει
ο έρημος; Ας φρόντιζαν οι θεοί, όπως γράφει και ο Καβάφης, να δημιουργήσουν
κάτι καλύτερο, και μετά χαράς θα πήγαινε μ' αυτό.
Θα διαρωτηθείτε τώρα, ποια ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει,
ώστε να κάνω αυτή την θαρραλέα καταγγελία. Διότι, φίλοι μου, ας μη γελιόμαστε.
Χρειάζεται πολλή τόλμη για να ξεσκεπάσει κανείς τον άλλο του εαυτό. Βλέπετε
ότι σπάνια λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και σπανιότερα ακόμα ρίχνουμε
μία φευγαλέα ματιά στη σκοτεινή αποθήκη του υποσυνείδητου. Γι' αυτό και οι έντεχνες
γλωσσικές μεταμφιέσεις, αυτά δηλαδή τα φραστικά τερτίπια, αποβλέπουν όχι στην
αποκάλυψη αλλά στη συγκάλυψη της ενοχής.
Η αφορμή, λοιπόν, αυτής της μικρής μου επανάστασης ήταν η εξής:
Αφού επί μήνες, ο άλλος μου εαυτός, έβλεπε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το
σύγγραμμα του αείμνηστου συναδέλφου Αλκιβιάδη Κόλλια Η ΒΕΝΤΟΥΖΑ ΤΟΥ TAGE MALMSTRHOM,
Η μηχανή του φυσιολογικού τοκετού, και το προσπερνούσε με το ύφος του σνομπ,
χωρίς να καταδεχθεί από το ύψος της υπεροψίας του να ρίξει μία ματιά, σε κάποια
ανύποπτη στιγμή συνέβη το θαύμα. Επέτρεψε δηλαδή σε μένα να το προσέξω. Και
τότε διαπίστωσα με ανάμικτα αισθήματα ότι επρόκειτο για ένα λαμπρό βιβλίο που
μου είχε ως τότε στερήσει η αλαζονεία του άλλου μου εαυτού. Κύματα οργής σηκώθηκαν
μέσα μου γι' αυτήν την πνευματοκτόνο κακότητα, την οποία πια αποφάσισα να την
καταγγείλω δημοσίως. Για να τον φέρω λοιπόν σε δύσκολη θέση αυτόν τον δόλιο
που κουβαλάω μέσα μου και για να του στερήσω το βαρύγδουπο επιχείρημα που επικαλείται,
ότι τάχα όλοι είναι ίδιοι, πήρα σβάρνα τα βιβλιοπωλεία και ρωτούσα πόσα βιβλία
του συναδέλφου Κόλλια έχουν πουληθεί. Ήμουν βέβαιος ότι εκατοντάδες θα είχαν
γίνει ανάρπαστα από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Ε, λοιπόν, φίλοι μου, γύρισα πίσω κατησχυμένος και άναυδος. Δεν είχε πουληθεί
κανένα. Κανένα; Σχεδόν κανένα, αφού όσα πουλήθηκαν θα μπορούσαν να μετρηθούν
στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Όταν κάθισα σαν ράκος στο γραφείο μου είδα απέναντί μου να γελάει αναιδώς αυτό
το σαρκαστικό μούτρο, που σας έλεγα. Με τη διαβολικότητα του Μεφιστοφελή με
ρώτησε αν έχω να κάνω καμία δήλωση. Αν δηλαδή η υπουλότητα και η αδιαφορία την
οποία καταλογίζω σ' αυτόν αποτελεί την εξαίρεση ή τον κανόνα. Ήμουν συντετριμμένος
και νικημένος κατά κράτος. Καταλαβαίνετε, βέβαια, πού το πήγαινε. Ήθελε με τη
διαβολή να τους εμπλέξει όλους. Εγώ όμως δεν έπεσα στην παγίδα. Γι' αυτό αφού
έκανα τη δήλωση που διαβάσατε στην αρχή, ότι δηλαδή κάθε ομοιότητα με άλλα πρόσωπα
είναι εντελώς συμπτωματική, αποφάσισα, πλήρης οργής να προβώ στην παρούσα καταγγελία.
Τώρα θα με ρωτήσετε αν πιστεύω ότι η μικρή μου επανάσταση θα αλλάξει το άλλο
μου εγώ. Και βέβαια δεν το πιστεύω. Αλλά θα έχω όμως, για την τιμή των όπλων
μου, την ικανοποίηση να τραβήξω το ωραιοποιημένο προσωπείο του για να φανεί
το εφτάσχημο πρόσωπο.
Με τιμή
ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΣ ΧΑΡΗΣ
Αν. Καθηγητής Μαιευτικής - Γυναικολογίας και Ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο FINCH-USA
