<<< Προηγούμενη σελίδα

Αντιμέτωπος με τον γίγαντα
Αναδρομή

Παναγιώτης Αντ. Γεωργακόπουλος

Χωρίς αμφιβολία ο Καθηγητής Νικόλαος Λούρος υπήρξε η μεγαλύτερη μορφή της σύγχρονης Μαιευτικής και Γυναικολογίας στην Ελλάδα. Άριστος χειρουργός και μαιευτήρας μεσουράνησε μια εποχή που οι άλλοι ήσαν απλοί"μάμοι". Γλαφυρός δάσκαλος, εμπνευσμένος ερευνητής, αξεπέραστος οργανωτής, πολύγλωσσος ευρυμαθής αλλά και ασυναγώνιστος δημοσιοσχεσίτης ήταν μία καταξιωμένη προσωπικότητα όχι μόνο στον ελληνικό αλλά και στον διεθνή χώρο. Όταν βρέθηκα για σπουδές στη Γερμανία στους χώρους που και ίδιος είχε παλαιότερα δουλέψει, μου μιλούσαν όλοι με θαυμασμό για το Μεγάλο Δάσκαλο. "Είναι ένας τέλειος Γερμανός Καθηγητής" μου έλεγαν οι Γερμανοί σοβινιστές συνάδελφοι. Όμως και στη Γαλλία αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο έχαιρε μεγάλης φήμης και εκτίμησης.
Για την Ελλάδα υπήρξε χωρίς άλλο ο θεμελιωτής της νεώτερης, της σύγχρονης Μαιευτικής και Γυναικολογίας. Σε εμάς τους νεώτερους τότε εκκολαπτόμενους γυναικολόγους φάνταζε σαν ένας μύθος που καλλιεργείτο έντεχνα και από τους παλιότερους συναδέλφους. Μονοκράτορας μια εποχή στην ειδικότητα, ήταν παντοδύναμος. Μπορούσε με μια λέξη του να σου ανοίξει το δρόμο στην εξέλιξη ή να σε καταδικάσει στην αφάνεια. Αλίμονο αν σε έβαζε στο μάτι της απαρέσκειας του. Ισοδυναμούσε με καταδίκη σου. Αν πάλι ήθελε να σε βοηθήσει οι πόρτες.άνοιγαν διάπλατες μπροστά σου. Το κύρος του στην Ιατρική Σχολή ήταν αξεπέραστο.
Η πρώτη μου επαφή με τον γίγαντα της σύγχρονης Ελληνικής Μαιευτικής και Γυναικολογίας, έγινε στα φοιτητικά μου χρόνια. Τελειόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών προσήλθα ψύχραιμος να εξετασθώ στο μάθημα του, αν και είχα παρακολουθήσει τις παραδόσεις του Καθηγητή Δρόσου Παμπούκη, όπως μου είχε ορίσει η Σχολή. Στο μεταξύ όμως καταργήθηκε η Β Έδρα στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και έτσι μοιραία εξετασθήκαμε όλοι από τον Καθηγητή Ν. Λούρο. Θυμάμαι ακόμη το τελευταίο μάθημα από έδρας του μακαρίτη Καθηγητή Παμπούκη στο οποίο με συγκίνηση μας ανάγγειλε την κατάργηση της Β Έδρας με τη φράση "Ανθρωποι σκοτεινοί και εγωπαθείς κατάργησαν εν μια νυκτί την Β" Έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών...".
Είχε πια ξεκινήσει η μονοκρατορία του Καθηγητού Ν. Λούρου στην ειδικότητα μας. Χωρίς το παραμικρό άγχος, αν και βρισκόμουν ενώπιον ενός μύθου που καλλιεργούσαν οι φοιτητές αλλά και οι γιατροί του περιβάλλοντος μας, απάντησα ήρεμα στις ερωτήσεις που έχαναν οι άλλοι και δεν πήρα καμιά ευθεία ερώτηση. Με βαθμολόγησε με 9 και αυτό επιβεβαίωσε μέσα μου την ορθότητα της επιλογής μου για την ειδικότητα που σκεφτόμουν να ακολουθήσω.
Η επόμενη συνάντηση μου με τον γίγαντα έγινε ένα χρόνο και κάτι αργότερα, όταν γιατρός ήδη υπηρετούσα τη θητεία μου σαν Σημαιοφόρος στο Ναυτικό. Ο πατέρας μου, γιατρός και αυτός, είχε ένα φίλο και πελάτη του, τον κ. Ψ, που συνδεόταν στενά με το Λούρο. Αυτός προθυμοποιήθηκε να μιλήσει για μένα στο Μεγάλο Δάσκαλο. Μου έκλεισε, λοιπόν, ένα ραντεβού και νάμαι το άλλο πρωινό στο "Αλεξάνδρα" για να τον συναντήσω. Αυτή τη φορά είχα λίγο τρακ γιατί ένοιωθα ότι η επίσκεψη αυτή θα βάραινε στις αποφάσεις μου για την καριέρα μου.
Με δέχτηκε με ευγένεια και του εξέφρασα την επιθυμία μου να ειδικευτώ κοντά του. Του εξήγησα τις ιδιαιτερότητες της θέσης μου επειδή υπηρετούσα συγχρόνως τη θητεία μου και με παρέπεμψε στον τότε επιμελητή του και μετά Καθηγητή και Διευθυντή μου Αντώνη Κομνηνό. Τελειώνοντας μου τόνισε ότι αν 'ήμουν ικανός θα είχα την ευκαιρία να αναδειχθώ μόνος μου στην Κλινική του. Να σημειώσω εδώ ότι κάποιον άλλο συνάδελφο που συμπαθούσε ιδιαίτερα και που τον είχε επισκεφθεί μερικές μέρες πριν τον είχε προτρέψει να μείνει μαζί του με την υπόσχεση να τον προωθήσει ο ίδιος μέχρι τις ανώτερες νοσοκομειακές θέσεις και ακαδημαϊκές βαθμίδες. Ας είναι.
Πολλές φορές οι συγκυρίες παίζουν αποφασιστικό ρόλο και καθορίζουν κάποτε το μέλλον μας. Ο Αντώνης Κομνηνός έτυχε να λείπει σε άδεια - ήταν πια Ιούλιος μήνας - και θα γύριζε μετά 20 μέρες. Έτσι στράφηκα στον Καθηγητή Παναγιώτου, νέο Διευθυντή τότε στο Μαιευτήριο "Μαρίκα Ηλιάδη" γιατί ένοιωθα το χρόνο να με πνίγει. Βρέθηκα, λοιπόν, στο Μαιευτήριο της "Έλενας", όπου και επέπρωτο να συνεχίσω και να τελειώσω την καριέρα μου. Με αυτό τον τρόπο τέλειωσε και η φιλοδοξία μου να δουλέψω κοντά στο μεγάλο δάσκαλο Ν. Λούρο.
Δυο χρόνια αργότερα και πριν ακόμα περατώσω την ειδίκευση μου είχα κατορθώσει δουλεύοντας σκληρά να ολοκληρώσω τη διδακτορική μου διατριβή, πάνω στην κολπική υστερεκτομή. Ο δάσκαλος μου Καθηγητής Παναγιώτου εκτίμησε την προσπάθεια μου και με παρέπεμψε στον τακτικό Καθηγητή της Έδρας για την έγκριση και την παραπέρα προώθηση της μελέτης μου για κρίση στην Ιατρική Σχολή. Έτσι βρέθηκα για μια ακόμη φορά αντιμέτωπος με το γίγαντα - κριτή μου. Ύστερα από μερικές ημέρες με κάλεσε στο γραφείο του και αφού μου είπε μερικά επαινετικά λόγια για την εργασία μου, παρατήρησε έντονα ότι δεν συμφωνούσε με τη χρήση ισχυρών ευθειών λαβίδων Κocher για την κινητοποίηση της μήτρας από τους συνδέσμους της. Που και πότε είδε τη μέθοδο αυτή στην Κλινική μου ο Παναγιώτου ;" με κατακεραύνωσε. Να σημειώσω ότι ο Καθηγητής Παναγιώτου υπήρξε μαθητής του Καθηγητή Ν. Λούρου. Παρά τον εξάψαλμο ενέκρινε την παραπομπή της διατριβής μου στη Σχολή για κρίση. Η Σχολή όμως όρισε εισηγητή τον Δ. Αντωνόπουλο, τότε νέο τακτικό Καθηγητή. της Β Έδρας που στο μεταξύ είχε επανιδρυθεί. Ήταν μάλιστα και η πρώτη διατριβή που θα εισηγείτο ο Αντωνόπουλος. Έτσι έχασα πάλι την ευκαιρία να συνεργαστώ με τον Καθηγητή Ν. Λούρο έστω και επί ακαδημαϊκού επιπέδου.
Μετά ένα περίπου χρόνο ξαναχρειάστηκα τη βοήθεια του. Είχα τελειώσει πια ην ειδίκευση μου στη Μαιευτική και Γυναικολογία, η διαδικασία της έγκρισης της διδακτορικής μου διατριβής από την Ιατρική Σχολή είχε ολοκληρωθεί και είχα κερδίσει μετά από διαγωνισμό μια υποτροφία από την Υπηρεσία Ανταλλαγών της Γερμανικής Κυβέρνησης (Αustauschdient) για μετεκπαίδευση και παραπέρα σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Βερολίνου (Freie Universit¨at Berlin). Όρος όμως της υποτροφίας ήταν η προσκόμιση δύο συστατικών επιστολών από τους τακτικούς Καθηγητές. Πήγα λοιπόν πάλι στο Λούρο και τον παρακάλεσα, για την επιστολή. Με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: "Φαίνεσαι καλός και με επιστημονικά ενδιαφέροντα. Έχεις όμως την ατυχία να εργάζεσαι σε μία Ιδιωτική Κλινική". Έτσι χαρακτήρισε ο Λούρος το μεγαλύτερο Μαιευτήριο της χώρας, το Μαιευτήριο "Μαρίκα Ηλιάδη", που και ο ίδιος με επιμονή επιδίωξε να εργασθεί παλαιότερα αλλά και διεύθυνε στην αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα, όπως έχω περιγράψει σε προηγούμενο άρθρο μου. Τελικά μου έδωσε μια απίθανη επιστολή που εκτεινόταν σε μία σειρά και που απλά έγραφε: "Ο κ. Γεωργακόπουλος εργάζεται ως βοηθός στην Κλινική του Έκτακτου Καθηγητού Παναγιώτου". Ανάλογης έκτασης και περιεχομένου επιστολή μου έδωσε και ο άλλος Καθηγητής της Β Έδρας, ο Αντωνόπουλος: " Γνωρίζω τον κύριο Γεωργακόπουλο. Εργάζεται στο Μαιευτήριο "Μαρίκα Ηλιάδη" και ήμουν εισηγητής της Διδακτορικής του Διατριβής".
Όταν με τα μάτια χαμηλά από ντροπή προσκόμισα τις επιστολές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και τις διάβασαν, μου είπε ο μετέπειτα δάσκαλος μου Καθηγητής Lax, με άριστη κλασσική παιδεία, γελώντας: "Ξέρω ότι οι Αρχαίοι "Έλληνες ήσαν ολιγόλογοι. Φαίνεται όμως ότι οι σύγχρονοι το παρακάνουν. Και με έβαλε να του απαγγείλω το "λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν". Έτσι οι ολιγόλογες και άνευ αντικρίσματος συστατικές επιστολές των Ελλήνων Καθηγητών μου με βοήθησαν τουλάχιστον να σπάσω τον πάγο της πρώτης προσέγγισης στη νέα μου θέση.
Είχαν περάσει πια τέσσερα χρόνια όταν γυρίζοντας στην Ελλάδα και Επιμελητής ήδη στο Μαιευτήριο "Μαρίκα Ηλιάδη" αποφάσισα να επανεκδώσω σε ολοκληρωμένη μορφή τη μικρή μου "Μαιευτική και Γυναικολογία" για να βοηθήσω την εκπαίδευση των σπουδαστριών των διαφόρων Νοσηλευτικών Σχολών, στις οποίες και δίδαξα επί σειράν ετών. Κάποιος προφανώς με κάρφωσε στο Λούρο και ένα ωραίο πρωινό μου τηλεφωνεί η γραμματεύς του κ. Φωτούλα Κωτσή ότι θέλει να με δει ο Καθηγητής. Δεν είχα ιδέα για το σκοπό της πρόσκλησης του, αν και τα προαισθήματα μου δεν ήσαν τα καλύτερα. Ήταν έξαλλος. Πάνω στο γραφείο του είχε ανοικτό το βιβλίο μου και με την είσοδο μου άρχισε να με κατσαδιάζει. "Το βιβλίο σας είναι γραμμένο στο γόνατο. Είναι γεμάτο λάθη", μου πέταξε. "Δεν είσαστε ακόμη ώριμος να γράφετε βιβλία". Μόλις που κατόρθωσα να ψελλίσω να μου υποδείξει τα λάθη μου. Το μόνο που μου είπε ήταν ότι στον ανώδυνο τοκετό έγραφα ότι η πεθιδίνη είναι φάρμακο παράγωγο της μορφίνης ενώ ήθελε να γράψω ανάλογο. Σιγά-σιγά οι τόνοι έπεσαν και περάσαμε στις συμβουλές και τις παραινέσεις. "Δεν είναι σωστό να θέλετε να ανταγωνιστείτε το δικό μου βιβλίο" μου είπε πιο ήρεμα. "Αν αγοράζουν το δικό σας που είναι μικρότερο και φθηνότερο, ποιος θα παίρνει το δικό μου!".Του εξήγησα ότι το βιβλίο μου απευθύνεται στις σπουδάστριες των Σχολών Νοσηλευτικής, όχι στους γιατρούς, ούτε καν στις Μαίες και ότι για τις σπουδάστριες αυτές το δικό του βιβλίο ήταν πολύ εκτεταμένο. Και του πρόσθεσα ότι έστω και η σύγκριση που έκανε ήταν εξαιρετικά τιμητική για μένα.. Έχω την εντύπωση ότι τον έπεισα, αν κρίνω από την μετέπειτα συμπεριφορά του απέναντι μου. Γιατί τον χρειάστηκα κι άλλο. Η μοίρα μου με είχε ορίσει να κινούμε στη σκιά του. Αλλά και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού κρατούσε τα κλειδιά της ειδικότητας μας στα χέρια του.
Ήμουν πια υποψήφιος Υφηγητής της Έδρας της Μαιευτικής και Γυναικολογίας. Η Διατριβή μου είχε ένα δύσκολο ερευνητικό αλλά και πρωτοποριακό θέμα σχετικό με τις διακολπικές ιογενείς λοιμώξεις, που η βαρύτητα της προοιώνιζε τη μετέπειτα μάστιγα της εποχής μας, το AIDS. Το θέμα του ήταν άγνωστο και με παρέπεμψε στις κυρίες του Εργαστηρίου του που όμως δεν τον διαφώτισαν ιδιαίτερα. Μου ανάλυσε με εκτίμηση τις μελέτες μου στο Βερολίνο και μου συνέστησε να μη βιάζομαι να γίνω Υφηγητής γιατί ήμουν πολύ νέος ακόμη και γιατί είχαν πριν από μένα άλλοι σειρά από την Κλινική του. Εγώ άλλωστε δεν προερχόμουν από ελληνική πανεπιστημιακή Κλινική αλλά από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Εξ άλλου ο Καθηγητής μου Lax με είχε προειδοποιήσει. "Τον ξέρω το Λούρο" μου έλεγε. "Είναι δύσκολος. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα σε αποδεχθεί. Καλύτερα να υποβάλεις την Υφηγεσία σου σε εμάς στο Βερολίνο". Όμως με τη μεσολάβηση και των άλλων Καθηγητών μου και κυρίως του Μεγάλου Kraatz, Καθηγητού του Πανεπιστημίου Humbolt του Βερολίνου και Διευθυντού της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής του Charite, ο οποίος με τίμησε με την εκτίμηση του και τη φιλία του και στον οποίο ο Λούρος έτρεφε μεγάλη αγάπη και θαυμασμό, οι αντιρρήσεις του κάμφθηκαν. Σε συνάντηση μας μάλιστα σε μια συνεδρίαση της Μαιευτικής Εταιρείας μου είπε φιλικά. "Δεν χρειάζεται να υποβάλεις την Υφηγεσία σου στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη, θα σε βοηθήσω εγώ εδώ". Αυτό το πληροφορήθηκε ο Παναγιώτου και αποτέλεσε την πρώτη αιτία ψυχρότητας και διακοπής των σχέσεων μας, κάτι που με στενοχώρησε αφάνταστα, αφού αγαπούσα και πίστευα απεριόριστα στο δάσκαλο μου.
Εισηγητής ορίστηκε από την Ιατρική Σχολή πάλι ο Καθηγητής Αντωνόπουλος που και αυτός με τη σειρά του με είχε προειδοποιήσει. "Αν έχεις το Λούρο εναντίον σου που διαθέτει μεγάλο κύρος και επηρεάζει τη Σχολή καλύτερα μην προχωρήσεις, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Η λύση, λοιπόν, βρέθηκε. Θα προωθούσαν και τις δύο υποψηφιότητες παράλληλα, του υποστηριζόμενου από τον Καθηγητή Λούρο και τη δική μου. Έτσι η εκλογή μας έγινε από την Ιατρική Σχολή παμψηφεί στην ίδια συνεδρίαση.
Ο Λούρος όμως δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ένας γιατρός που δεν είχε πανεπιστημιακή προέλευση και μάλιστα από την Κλινική του είχε κατορθώσει να εκλεγεί Υφηγητής χωρίς καμιά αντίρρηση. Πρωτόγνωρη περίπτωση για την εποχή εκείνη. Με αποκαλούσε "ελεύθερο σκοπευτή". Και όμως στο βάθος με τιμούσε και εκτιμούσε τις μελέτες μου και την καριέρα μου. Μια φορά είπε από αμφιθεάτρου στα μαθήματα της Τρίτης: "Στο Μαιευτήριο "Μαρίκα Ηλιάδη" συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Ο νεαρός Επιμελητής εξελέγη Υφηγητής από τη Σχολή και υπηρετεί σε μια Κλινική που ο Διευθυντής της δεν έχει πανεπιστημιακό τίτλο". Ήταν ένα δημόσιο καρφί για το Μαιευτήριο αλλά και για τον Διευθυντή μου που δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα. Σε επόμενη επίσκεψη του στο Βερολίνο ο Λούρος μου έπλεξε πάντως το εγκώμιο. Όταν ο Καθηγητής μου Η. Lax του ανάφερε ότι πριν λίγο καιρό είχαμε εδώ μαζί μας τον νεαρό πρίγκηπα από την Αθήνα, (der junge Prinz aus Athen, όπως με αποκαλούσε) εκείνος του απάντησε ότι "αν και δεν προέρχεται από την κλινική μου οφείλω να πω ότι έχει διαγράψει για την ώρα μια λαμπρή πορεία". Τον ξαναείδα μετά την απομάκρυνση του από την έδρα του και το Μαιευτήριο "Αλεξάνδρα". Είχε αρχίσει η πτώση που γευόμαστε όλοι όσοι έχομε ασκήσει εξουσία, και είχαμε περιβληθεί με αξιώματα. Είχε έρθει σε ένα ιδιωτικό Μαιευτήριο για να κάνει κάποιο τοκετό, αφού οι πόρτες του "Αλεξάνδρα" είχαν κλείσει βαριές πίσω του μετά την συνταξιοδότηση του από το Πανεπιστήμιο. Μπήκε μέσα στα αποδυτήρια που ήταν γεμάτα από νεότερους γιατρούς Κανείς δεν του έδωσε σημασία. Κανείς δεν τον χαιρέτησε Αυτόν που λίγο καιρό πριν εξουσίαζε τα πάντα στην ειδικότητα μας. Οπότε ακούστηκε με μια φωνή γεμάτη παράπονο αλλά και οργή να λέει: "Καλημέρα σας Κύριοι, ονομάζομαι Λούρος, αν δεν με γνωρίζετε".
Πλησίαζε το τέλος. Οι άνθρωποι που τους είχε ευεργετήσει και τους είχε προωθήσει στα ανώτατα αξιώματα της πανεπιστημιακής ή της νοσοκομειακής ιεραρχίας τον είχαν ξεχάσει ή σφύριζαν αδιάφορα. Τον Οκτώβριο του 1983 μία Κυριακή δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ένα άρθρο - επιστολή γνωστού και φτασμένου Καθηγητή και μαθητή του Λούρου που αναφερόταν στην μετονομασία σε ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑNIΚΟΛΑΟΥ του Μαιευτηρίου ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ αλλά και στη λειτουργία του σαν Γενικού Νοσοκομείου, τα οποία και πολύ σωστά καυτηρίαζε. Με την ευκαιρία αυτή όμως ανέφερε μερικά στοιχεία από το ιστορικό της ίδρυσης και της εξέλιξης του. χωρίς να κάνει ούτε καν μνεία του ονόματος του Μεγάλου Δάσκαλου που υπήρξε ο δημιουργός και η ψυχή του Μαιευτηρίου από την ίδρυση του. Αντίθετα μνημόνευε διεξοδικά τη συμβολή του κατοχικού Πρωθυπουργού και Καθηγητή της Γυναικολογίας Κ. Λογοθετόπουλου, σφοδρού αντιπάλου του Λούρου δια βίου. Αυτό το θεώρησα απαράδεκτο, με εξόργισε και κάθομαι και γράφω αμέσως μια απαντητική επιστολή προς την εφημερίδα που τη δημοσίευσε την επόμενη Κυριακή 30.10.83. Η επιστολή με τίτλο "Συμπλήρωση παραλείψεων" έλεγε τα εξής :
"Στην επιστολή του κυρίου Καθηγητού για το Μαιευτήριο "Αλεξάνδρα" παρατήρησα μερικές παραλείψεις, τις οποίες θεωρώ χρέος μου να σημειώσω. Κατ' αρχήν ο επιστολογράφος σας τονίζει με έμφαση ότι "το Μαιευτήριο "Αλεξάνδρα" είναι το μοναδικό Ίδρυμα που εξυπηρετεί όλη την Ελλάδα". Αγνοεί όμως έτσι ότι το "Μαιευτήριο Μαρίκα Ηλιάδη", Δωρεά της Έλενας Βενιζέλου, που προσφέρει υπηρεσίες υψηλής στάθμης στην Ελληνίδα μητέρα και το παιδί της του Κέντρου και της επαρχίας πάνω από 50 χρόνια, σε εποχές μάλιστα δύσκολες, όταν το Μαιευτήριο "Αλεξάνδρα" ήταν ανύπαρκτο και έχοντας στη διάθεση του ελάχιστους χρηματικούς πόρους σε σύγκριση με τις δικές του παχυλές κρατικές παροχές. Οι υπηρεσίες αυτές και το επίπεδο τους που παραμένει πάντα υψηλό είναι καταξιωμένες στη συνείδηση του Ελληνικού λαού και των Ελλήνων γιατρών και των μαιών και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη προβολή ή αναγνώριση από οποιονδήποτε. Αυτό οπωσδήποτε είναι "γνωστό σε όλους".
Αυτό όμως που θα μπορούσε να θεωρηθεί απαράδεκτο είναι η παράλειψη της μνείας έστω του ονόματος του Ακαδημαϊκού - Καθηγητού Ν. Λούρου, δασκάλου του επιστολογράφου σας, στη δημιουργία του Μαιευτηρίου "Αλεξάνδρα". Είναι πολύ πρόσφατη η ιστορία για να ξεχνιέται, ότι δηλαδή ο Καθηγητής Ν. Λούρος υπήρξε ο οραματιστής, ο εμπνευστής, ο δημιουργός του Μαιευτηρίου "Αλεξάνδρα". Το Μαιευτήριο αυτό είναι δικό του έργο ζωής. Είναι δικοί του "οι συνεχείς αγώνες για την αποπεράτωση του" που υπαινίσσεται ο επιστολογράφος σας. Είναι αυτός που το οργάνωσε και το λάμπρυνε. Κανείς δεν δικαιούται να λησμονεί την ιστορία και περισσότερο όσοι την έχουν ζήσει, όσοι έχουν πρόσφατη ακόμη τη γεύση της προσφοράς του μεγάλου αυτού δάσκαλου, ανεξάρτητα από λάθη που έγιναν. Κανείς καλόπιστος συζητητής δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το Μαιευτήριο "Αλεξάνδρα" είναι "σαρξ εκ της σαρκός" του Καθηγητού Ν. Λούρου, χωρίς να παραβλέπεται βέβαια η συμβολή και των άλλων που αναφέρονται στο γράμμα του επιστολογράφου σας..Διερωτώμαι μόνο, όταν αγνοούμε εμείς οι επαΐοντες την πρόσφατη ιστορία, πώς μπορούμε να απαιτούμε από τους άλλους, τους άσχετους, να σεβαστούν τα ιστορικά γεγονότα;".
Θα ήταν 8 η ώρα το πρωί της ίδιας Κυριακής όταν κτύπησε το τηλέφωνο μου. Στο ακουστικό μου ακούστηκε μια συγκινημένη φωνή. "Εδώ Λούρος. Θέλω να σας ευχαριστήσω για την επιστολή σας που μόλις διάβασα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.. Ομολογώ ότι δεν σας είχα γνωρίσει πριν καλά.. Σας δηλώνω κάτι μόνο : Λυπάμαι ειλικρινά που δεν υπήρξατε μαθητής μου". Του απάντησα ότι θεωρώ τον εαυτό μου μαθητή του, αφού υπήρξε πανεπιστημιακός μου δάσκαλος. Για να με ευχαριστήσει μου έστειλε μια φωτογραφία του από την εποχή της δόξας του με ιδιόχειρη αφιέρωση. Έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Λίγο καιρό αργότερα τον αποχαιρετίσαμε όλοι.
Θεώρησα υποχρέωση μου να γράψω τις γραμμές αυτές για να τιμήσω το μεγάλο Δάσκαλο αλλά και να θυμίσω μια εποχή τόσο διαφορετική από τη σημερινή που όμως γαλούχησε και ανάδειξε στρατιές γιατρών και δασκάλων. Μια εποχή που χάθηκε μαζί με τη νιότη μας.

ΗΟΜΕPAGE